Di 30/05 Emperador

 

Bijna had ik hier geschreven: voor het verslag van vandaag, lees dat van gisteren. Toen kreeg ik plots telefoon. In de voormiddag. Verdacht. Toch niets gebeurd met Mieke? Geen Mieke maar toch een Wellens. Thomas namelijk, zoon van haar broer Eddy. Met de vraag of ik vandaag nog in op Benisol aanwezig was. In dat geval zou hij eens langs komen. Hij is namelijk voor een weekje met vakantie in Torrevieja bij de schoonfamilie. In de namiddag kwam hij een zijn vriendin Monique hier aan. Ze hadden er een toeristische verkenning van Benidorm opzitten en ze hadden nog altijd pijn aan hun lachspieren van wat ze daar te zien hadden gekregen. Kreeftrood verbrande Britse bierpensen, kwabbige fish&chips dames in veel te krappe bikini’s die in hun scootmobiel de wandelpier onveilig maakten. Benidorm is niet alleen een remedie tegen de liefde maar ook tegen elke vorm van esthetica en goede smaak, en onder het mom van “het-moet-niet-goed-zijn-als-het-maar-veel-is” ook tegen elk gastronomisch en oenologische genot.

Och ja, we zijn weer een beetje bijgepraat over familiale ontwikkelingen tijdens mijn afwezigheid, over carrièreplanning en toekomstige vooruitzichten van deze nieuwe generatie (net een huis gekocht). Deze oude man luisterde ernaar en vond dat het uiteindelijk allemaal wel in orde zal komen.

Intussen komt Frank weer de camping opgereden na een weekuitstapje naar België om ginds een hoogst noodzakelijke papierwinkel bij de gemeentelijke administratie af te handelen. Om Lea te laten verwerken dat het ook gedaan is met haar week vakantie stel ik voor om iets te gaan eten. Om het erg eenvoudig te houden, willen we het campingrestaurant nog eens een kans geven. Vaststelling 1: de frietjes worden niet langer geteld en je krijgt er tegenwoordig meer dan een dozijn. Vaststelling 2: het bijgevoegde groenvoer bestaat niet langer uit twee blaadjes sla maar is tegenwoordig ook getooid met tomaat, ui, zoete pepers en olijven. Vaststelling 3: de zwaardvis smaakt niet langer naar een versleten schoenzool maar is net sappig genoeg gebakken. Slotsom: als de evolutie zich op deze manier en tegen dit tempo voortzet, zou het wel eens kunnen dat we er binnen drie, vier seizoenen weer wekelijks gaan tafelen.

Mieke belt laat die avond. Ze is net terug uit Rome, is doodop (waarom verbaast me dat niet?) en gaat meteen naar bed. Persoonlijk vind ik dat een tiptop voorstel en helemaal tegen mijn gewoonte in, kruip ik al om 22 u in m’n bed.

Ma 29/05 Repetitief

 

Haal mijn bijdrage van gisteren weer op, neem er de passages over Tom Dumoulin en Nafi Thiam uit weg, en u krijgt een perfect verslag van wat er zich deze maandag heeft afgespeeld. Mag ik het me voor één keer ook eens gemakkelijk maken, ja?

Rome heeft een nieuwe triumviraat gevonden. De twee dames mogen beginnen af te tellen; de heer Claes zal nog wel even blijven.

Zo 28/05 Scootmobiel

 

Voilà, het gebeurt me niet vaak – veel te weinig, zou ik zeggen – dat een stille wensdroom ook écht uitkomt: Tom Dumoulin pakt in Milaan toch die roze trui. Met iets minder zenuwen had hij wellicht ook zijn derde ritzege te pakken maar wie gunt het Jos van Emden niet? Die heeft al vaak bewezen een TGV op twee wielen te zijn. Eind goed, al goed. Laat Nederland maar een beetje uit de bol gaan. Voor hen is het de eerste Giro-overwinning. Wij hebben er 7 op de teller staan (5 x Merckx, 1 x Pollentier) maar na Johan De Muynck in 1978 staan we ook droog. Spijtig genoeg heeft onze Leuvense Jasper Stuyven net naast een etappezege gegrepen. Over zijn eindstand – op bijna 3 u 55’ – zullen we maar niet te lang blijven zeuren.

Iets meer in de luwte maar wel extremer tot de verbeelding sprekend is de prestatie van Nafi Thiam: 7013 punten. En die vond zich vorige week nog niet in bloedvorm, volgens haar eigen woorden. Er zijn haar nog maar twee dames voorgegaan in het ronden van de 7000-kaap. Tja, een Waalse met Afrikaanse inslag… bepaalde Vlamingen zullen daar niet blij mee zijn. Ik wel.

Ziezo, daarmee is dan ook het belangrijkste gezegd van wat er zich deze zondag heeft afgespeeld. Beetje lezen, beetje woordjes zoeken voor de doorlopers, beetje (veel) koers kijken. En zoals haast elke dag, gemaakte plannen bijstellen. Zo was het vandaag weer veel te heet om eens naar de Cap Blanch te rijden. Het idee alleen al om Huub in een oververhitte auto te laden, doet je van dat voornemen afstappen. Schaduw opzoeken, dat is de echte reden waarom ik hier ben. Immers, de meest bindende voorwaarde om in de lommer te zitten, is dat de zon eerst moet schijnen. En dat doet ze.

De vrolijke avonturen van Mieke in Rome moet ik zelf ook volgen via Facebook. Wat me eraan herinnert dat ik bij thuiskomst dringend een onderhoud moet hebben met de heer Eric Claes. Dat is een fervent Rome reiziger die in die stad meer vertoeft dan in Leuven. Hij kent er elk duister achterafstraatje waar de doorsnee toerist aan voorbij loopt maar waar je wel etablissementen vindt waar diezelfde toerist niet op zoek naar gaat. Zaken waar de inhoud van het glas of wat er op het bord komt belangrijker zijn dan de schone schijn en de glitter waarmee toeristisch bekeken beter gesitueerde collega’s hun waren proberen te verpatsen. Dat Mieke van mij probeert telkens met hem af te spreken om gelijktijdig in Rome te zijn en hij probeert haar even telkens te verbluffen en te overdonderen met nieuwe ontdekkingen in nog meer achteraf gelegen straatjes en duistere hoekjes. Gevolg: La Wellens wilt minstens één keer per jaar terug naar Rome. Uiteraard na ruggespraak met de heer Eric Claes. Zelf hoef ik niet zo dringend naar Rome; tenzij je in die stad een scootmobiel kunt huren. Hallo Eric?

Mieke en Denise in weer een nieuwe ontdekking van de heer Eric Claes.

Za 27/05 Operatie Diepvriezer

 

Gisteren zijn Herman en Corrie weer thuisgekomen na hun uitstap naar Nederland. In zijn blote bast zat hij in de schaduw en er kwam maar één zinnetje uit: “Koud, man.” Ik dacht dat hij me een oor wilde aannaaien want de thermometer stond nog altijd dichter tegen 30 dan tegen 25, maar hij meende het wel. Deze morgen lieten we gelijktijdig de honden uit. Het kwik zat toen ook al stevig voorbij 20 en ik begroette hem met ‘Koud, hé’. Blijkt nu dat hij in Nederland wel regelmatig ’s avonds de kachel moest aansteken. Gelukkig is dat hier toch al ruim anderhalve maand niet meer nodig. In tegendeel, zelfs.

Jan en Martine vertrekken vandaag; de BMW Z5 netjes op de aanhangwagen achter de camper. Ze gaan het iets meer noordwaarts zoeken, meer bepaald in Benicassim. Daarna wordt het Tarragona en de Costa Brava in de hoop dat ze daar ergens in de buurt nog met hun vrienden kunnen optrekken. Jan wilt absoluut via Millau naar huis rijden want de geweldig mooie brug aldaar heeft hij nog nooit gezien. Hopelijk zijn ze er – zoals beloofd – in november weer. Dan zullen ze voor een week in Villa Maja verblijven en hier de geplande Bierfeesten van Hugo proberen te overleven.

’t Is ook altijd hetzelfde met die midweekse feestdagen. Krantenredactie draaien op halve kracht; redacteurs met een toerbeurt op een verlengd weekend, zorgen ervoor dat er voldoende kopij voorhanden is, dingen die niet actualiteitgebonden zijn en die je eender wanneer kunt publiceren. Opvulmateriaal, zeg maar. Opgewarmde kost. Dat krijg je dan in je krant van daags nadien opgelepeld. Neem nu Trump. Die is terug naar huis gevlogen maar daarover wordt nauwelijks bericht terwijl je dagen voor zijn aankomst een halve krant voorbeschouwen te bikken kreeg. Gelukkig heeft men nog goede cartoonisten in huis zoals bijvoorbeeld Wim De Blende. Die kerel illustreert elke week een actuele gebeurtenis in een schitterend schilderijtje met daarbij een kort onderschrift, dat zo indringend veel méér zegt als een artikel van zeven pagina’s van een doorsnee journalist. Deze week zie je een gezinnetje naar de lucht staan staren waar boven hun hoofden Airforce One, het vliegtuig van de Amerikaanse president, opstijgt. De kleinste jongen zwaait voorzichtig met zijn handje. Onderschrift: Het was de mooiste Hemelvaart in jaren. Ziezo, die zit en dat zorgt ervoor dat mijn dag niet meer stuk kan.

Lieve Eva is terug van haar wekenlange cursus ‘hondentraining’ in Valencia. Daar is ze niet helemaal ongeschonden uit gekomen. Aan het einde van de cursus heeft ze zich erg in de hand laten bijten door een agressieve hond waardoor ze, ocharme, haar eindexamen niet kon afleggen. Om haar diploma te halen, moet ze dus nog eens terug naar Valencia. Nu zit ze hier met een dik ingepakte hand achter de balie.

Wie er ook met een stevig omwikkelde hand bijloopt, is Tibor. Die man is wel altijd met een of andere klus bezig en gebruikt boormachines, slijpschijven of cirkelzagen zoals ik mijn aansteker bij de zoveelste sigaret. Maar, net zoals ik me soms wel eens mispak in dit automatisme, en me daarbij de vingers of m’n snor verbrand, heeft Tibor iets te zelfzeker de zaagmachine gebruikt en zichzelf getrakteerd op een bloedende jaap in de hand. Resultaat: zeven hechtingen en dagelijkse inspectie of er geen infectie in sluipt. Een uitschuiver met droeve consequenties schuilt in een klein hoekje en is snel gebeurd.

Het opspannen van de toldo’s ligt weer helemaal stil en de vrees dat ik mijn resterende dagen in de blakende zon moet doorbrengen, wordt met de dag groter. De hitte van de dag heeft Fernand en Mieke (en dochter Birgit) en niet van weerhouden om met de bus naar Altea te rijden met de intentie om de terugweg al wandelend af te leggen. In Albir vonden ze het welletjes en werd een tussenstop ingebouwd bij het vertrouwde restaurant Anna. Fernand geeft me een hele exposé over verschillende bereidingswijzen voor kikkerbilletjes en bekent dat hij zo’n dertig jaar geleden om de twee maanden naar Leuven reed om daar ergens kikkerbilletjes te komen eten. Tot nu heb ik nog niet kunnen achterhalen in welk eethuis dat gebeurde.

Het is droevig kiezen tussen de ronde van België of die van Italië. De Giro wint de aandacht vanwege de spankracht en mijn innigste wens dat Dumoulin niet nog meer tijd verliest op Quintana, die – ik herhaal het nog eens – in feite geen échte coureur is. Als het Tom niet wordt, laat het morgen dan Thibaut Pinot of desnoods Nibali zijn maar niet dat berekenende klimmertje.

Mieke stelt het wel in Rome. Ze rolt er van het ene museum in het andere, van het ene terrasje naar het andere en met de hulp van ex-collega Eric Claes duikt ze van het ene exclusieve restaurantje in het andere. Vooral de uitvoerige verslagen over dat laatste onderdeel betekenen voor mij soms een kwelling van de ergste soort, vergelijkbaar met Dante’s Divina Commedia. En dus concentreer ik me maar weer op de operatie ‘Maak-Leeg-Die-Diepvriezer’.

Via deze weg wil ik de familie Breezant feliciteren met hun geslaagde en bijzonder humoristische bespreking van deze camping op Zoover. Hopelijk vinden die lieve mensen op hun volgende bestemming meer geluk en beter gezelschap.

 

Vr 26/05 Tommeke, Tommeke toch…

 

“Tommeke, Tommeke toch, wat doe je nu,” hoorde ik mezelf Michel Wuyts na-apen. Hij had het toen rechtstreeks tegen Tom Boonen, ik nu tegen Dumoulin. De Tom uit Baal werd wel wereldkampioen; de Tom uit Maastricht verliest allicht de Giro. Zat die daar achteraan in het peloton rustig een babbeltje te slaan terwijl zijn naaste concurrenten vooraan een gat slaan. De energie die hij erin moest steken om dat gat dicht te rijden, kwam hij in de slotklim te kort om bij die opposanten te blijven. Weg rose trui. Of we gaan naar een herhaling van de Vuelta of hij wint zondag alsnog deze Giro. Overmorgen zullen we het weten.

Het is weer een snikhete dag geworden en de enige beweging waartoe ik mezelf verplicht, is het regelmatig verplaatsen van de parasol. Gelukkig staat er een verfrissend briesje, anders was ik verplicht me in de caravan op te sluiten, met alle ramen dicht en de airco op volle toeren. Die laatste heb ik tot nu toe nog niet hoeven te gebruiken; wel heb ik de ventilator uit de kast gehaald om die op het slaaphoekje van Huub te richten. Dat pelsdier heeft wél last van de hoge temperaturen. Ik dwing hem dan ook in zijn badje zodat hij tot op het vel nat wordt. Eindelijk heeft hij begrepen dat hij zo maximaal kan afkoelen.

Men is eindelijk begonnen met het opspannen van de toldo’s maar daarbij wordt weer totaal onsystematisch tewerk gegaan. Nu eentje hier, dan weer snel naar een andere straat. Iedereen bestookt Pedro & C° met de vraag wanneer het hun beurt is en daarop komt het standaardantwoord ‘Mañana’. We zitten tenslotte in Spanje, nietwaar, en dat betekent zoveel als “we weten het zelf ook niet maar als dat volgende week gebeurt, heb je veel geluk”.

Om 19 u heb ik afgesproken met Frey en Fab. We gaan eten bij Godoy aan het marktplein in Albir. Fab had eerder gebeld met de vraag of ik er bezwaren tegen had dat er nog extra mensen zouden meekomen maar de lijn was zo onduidelijk dat ik niet verstaan had om wie het ging. Dat bleken dan Leuvenaars Luk en Carine te zijn, die in oktober ook in Albir waren. Toen droomden ze ervan om in het SKI complex te verblijven; nu zitten ze er. Negen hoog. Die toren is het enige bouwwerk dat tussen Calpe en Benidorm hoger is dan, zeg maar, een gezonde palmboom. Uiteraard heb je van daaruit een prachtig uitzicht op de bergen en de zee. Ook mooi is dat Luk gedurende 25 dagen een auto kon huren voor de ronde som van € 32, wat neerkomt op 1.3 euro/dag. Voor dat geld kun je verdorie niet zelf een auto aanschaffen en onderhouden. Voor het overige lachen we weer wat af, moeten ondervinden dat het woordje ‘conversatie’ is anders is dan ‘conservatie’ en erg moeilijk uit te spreken is, en dat er enige spraakverwarring mogelijk is als je een R uitspreekt als een L. Op zijn Chinees, zeg maar, om in de stereotypes te blijven. Waarop ik meteen de suggestie krijg om op deze pagina elke R door een L te vervangen en omgekeerd. Jaja, Fley we zurren nog een Sterra besterren maal we moeten el wer vool opretten niet dlonken te wolden…

Die avond begreep ik waarom F&F meer dan eens in Godoy te vinden zijn. Een: het is een Spaanse familiezaak. Qua keuken is het misschien geen hoogvlieger maar wel doodeerlijk en de bediening heb ik nog nergens zo vriendelijk en gemoedelijk geweten als hier. Bravo, dus. Bovendien heb je een joekel van een parkeerterrein vlak tegenover de deur. Voor herhaling vatbaar, dus.

Van mijn teerbeminde krijg ik nauwelijks wat te horen. Haar avonturen in Rome moet ik, net als de rest van de wereld, via Facebook volgen. Bwah, geen nieuws, goed nieuws.

Do 25/05 Besakih of Benisol?

 

Wel, deze ochtend liep ik er een beetje verloren bij. Geen krant vandaag, verdorie. Niet dat ik absoluut alles moet weten over de allerlaatste kemel die Trump in Brussel geschoten heeft, welke ‘sacoche’ zijn madame bij Delvaux besteld heeft, of hoe onze Europese leiders (lijders?) er zonder enig scherp wederwoord weer voor spek en bonen bij liepen. Neen, dat alles is maar matig interessant maar het is donderdag en dan wil ik absoluut Hugo Camps lezen. Dat wordt me dus ontnomen omdat deze ‘superieure samenleving’ (dixit Gwendolyn Rutten) vandaag Jeezeke-Klim-Op viert. Voor mensen met onvoldoende Leuvense achtergrond: dat is ons woord voor Ons Heer Hemelvaart. Afgezien van die uitspraak van Rutten (wat een dijenkletser!) moet ik weer te monkelen bij die altijd roepende hansworsten die te pas en te onpas zitten te gillen dat de moslims ons hùn feestdagen willen opdringen. Dat pikken we niet, krijsen ze dan in hoofdletters. Aan onze culturele eigenheid laten wij niet tornen! Eigenaardig toch. Tegen de ons in de strot geramde katholieke feestdagen daarentegen hebben ze geen bezwaar hoewel je hen niet moet vragen naar de diepere betekenis van kerstmis, Pasen, Pinksteren of Hemelvaartsdag. Bovendien ben ik wel erg benieuwd of zij niet thuis zouden blijven mocht bijvoorbeeld het Suikerfeest een erkende feestdag worden, of de verjaardag van een of andere belangrijke ayatollah. Bende losers, om het eens met de woorden van Trump te zeggen; toch een idool van dit soort volk. Maar ik moet het dus wel voor een week lang zonder Camps stellen.

Net voor de middag krijg ik Mieke en dochter Birgit op de koffie. Terloops komen aanstaande reisplannen ter sprake en het toeval wilt dat Brigit in juli naar Bali reist. Dat roept herinneringen uit een alweer ver verleden op. Zelfs lang nadat de dames weer weg zijn, spoken beelden van Klungkung, Ubud en Besakih me door het hoofd. En kijk, daar steekt een idee de kop op: waarom zou ik niet eens naar Indonesië terugkeren? Voor een maand of twee. OK, dan moet ik wel wegblijven uit Sumatra en Java; uitsluitend naar Bali gaan en daar louter de toerist uithangen. Geen diepgaande contact met lokale mensen, de ogen dicht houden voor de overal aanwezige en in alle lagen van de bevolking doorgedrongen corruptie, desnoods een hele namiddag uittrekken om de beste plek te vinden om – fototoestel in aanslag – de zon achter Tanah Lot zien onder te gaan. De verschrikking van luchthavens en de lange vlieguren moet ik er dan maar bij nemen. Uiteindelijk weet je ook wel dat daar niets van in huis komt, dat je net iets te veel geëngageerd bent alles zo maar over je heen te laten komen, dat je over dat land al te veel weet en nog meer te weten wilt komen en dat je er geen vakantie aan overhoudt maar wel een hoop ellende riskeert. De aard van het beestje, nietwaar. Dan heb ik het hier toch iets makkelijker om de schouders op te halen en me er met een “eigen schuld, dikke bult” vanaf te maken.

Huub in zijn persoonlijke “zwembadje” lokken, wilt niet altijd even goed lukken en als dat het geval is wordt jij even nat als hij. Hij heeft die afkoeling trouwens meer nodig dan ik want onder de parasol loopt het op tot 33°C. Daarom loopt hij ook zo graag met Lea of Frank mee naar hun plek in Londres die duidelijk veel koeler dan hier bij mij. Dat geeft me dan wat meer ruimte om naar de koers te kijken. Spijtig genoeg wordt dat zappen tussen VRT één en Eurosport (Duitsland). De Ronde van België is intussen begonnen en ik was erg in m’n nopjes om het vertrouwde stemgeluid van Michel Wuyts weer eens te horen maar vandaag ligt die al verkouden in de lappenmand. Komt daarbij dat het er in de Giro nu toch écht om te doen is. Als Nibali en/of Quintana – die ik helemaal geen groot coureur kan vinden – er niet in slagen om Dumoulin er morgen af te rijden, mogen onze noorderburen zondag uit de bol gaan voor de allereerste Nederlandse Girowinst. In het kopje van die Tom zit het bijzonder goed, nu nog hopen dat zijn darmen het houden.

Om 20 u is het hier nog altijd 29°C en dan is het cadeau van Frey en Fab erg welkom: een sixpack Stella Artois. Daarmee ben je weer een dag en 33 cl dichter bij huis.

Frey zij dank; ik weer aan de drank

Woe 24/05 We stegen met een zucht

 

Frank komt even afscheid nemen want die vliegt vandaag voor een weekje terug naar België. Bankzaken, administratieve rechtzettingen, enz… dingen die je vooralsnog niet van hier via digitale weg kunt oplossen. Hij gaat in Cap Blanch eerst Alex en Francine oppikken want ook die onderbreken hun vakantie hier met een weekje thuis. Hun vlucht moet op Zaventem landen op ongeveer hetzelfde ogenblik als de vlucht van Mieke naar Rome opstijgt. Helaas, is dat allemaal rond het tijdstip dat het Oranje Onbenul voet aan de grond zet in het ‘hellhole’ dat België tenslotte is. Vanwege de draconische veiligheidsmaatregelen in Zaventem, vrees dat de ene niet tijdig zal landen en de andere veel later zal vertrekken. Pas om 19.30 u krijgt Lea een telefoontje. De piloot van Ryan Air (waar Frank mee vliegt) had zijn passagiers gewaarschuwd: “We zullen proberen nog op tijd te landen.” Waarop het in een helse duikvlucht naar beneden ging. Ik kan me levendig voorstellen dat er minstens twee passagiers – toevallig kennissen van ons – met dichtgeknepen billen en tot achter hun oren groen uitgetrokken die operatie hebben ondergaan. Zelf moest ik wachten tot zowat 21 u op wat nieuws uit Rome wachten. Goed aangekomen op hun appartementje en dan maar meteen naar een gezellig restaurantje…

Fernand komt een pintje drinken. Weliswaar ligt het dak van Villa Kusters er al van maandag op maar Fernand heeft nog een hele dag werk gehad om dat af te dichten, de plastic folie eraf te halen en de goten eraan te hangen. “Het is echt afzien bij dit weer,” geeft hij nog mee. “Tegen de middag moet je er echt mee ophouden.” Hoewel, binnen in huis is de temperatuur echt zalig. Eens de isolatie tegen de buitenmuren geplaatst, zul je volgens Fernand geen airco meer nodig hebben. De moeilijkste klus wordt de vloer, vreest hij. Die moet helemaal geëgaliseerd worden voor je het laminaat kunt leggen. Dat moet dan weer liggen vooraleer je de keuken kunt installeren en de binnendeuren aanbrengen. Intussen is men wel druk met het elektriciteitsnet doende. Al bij al krijg ik de indruk dat het grootste obstakel te vinden is in de persoon van Hugo himself. In zijn extreme dadendrang durft die soms wel enkele belangrijke fases in het denkproces over te slaan. Waarna dan weer veel energie verloren gaat in het corrigeren en aanpassen van sommige beslissingen. Zo’n beetje het Achille Van Acker-syndroom: J’agis et puis je réfléchis. Alle begrip daarvoor; die wil immers zo snel mogelijk zijn nieuwe residentie inhuldigen. En in gebruik nemen.

Kijk, kijk, kijk… wie is er weer, net als vorig jaar rond deze tijd: Jan & Martine. Oorspronkelijk wilden die de westkust van Frankrijk en het Iberische schiereiland verkennen maar in de buurt van Biarritz hadden ze de buik vol van het slechte weer onderweg en zijn ze via Zaragosa naar Penniscola gereden. Tja, en dat is maar 300 km hier vandaan. Vorig jaar al vertelde Martine dat Jan graag zou hebben dat zij met de auto achter de camper zou rijden, zodat hij die auto ter plekke ter beschikking had. Toen moest ik daar goed mee lachen; ik zou het nooit aandurven Mieke zo’n voorstel te doen. Trouwens, je kunt overal – en zeker in dit seizoen – een auto huren voor een appel en een ei. “Wel,” zegt Martine, “hij is er dit jaar toch in geslaagd dat de auto achter de camper is aangereden.” Oeps! En jawel hoor, er staat een joekel van een BMW achter op de aanhangwagen. Mijn auto, mijn vrijheid???

Het zal wel des mensen zijn maar voor mij hoeft het niet: erkende komieken die ernstige rollen willen spelen. Zo kruipt Rowan Atkinson (Mr. Bean) in de rol van inspecteur Maigret en probeert hij met de grootste moeite om zijn gezicht in een ernstige plooi te houden. Bovendien is het erg bevreemdend als je de flikken op Quai d’Orsay of een kelner in een Parijs bistro Oxford English hoort spreken. In een reeks als ‘Allo, Allo’ werkt dat wél, in een detectiveserie daarentegen niet. Zo erger ik me ook aan de BBC interpretatie van ‘Wallander’. Als je die (geweldige) reeks toch absoluut in het Engels wilt verspreiden, herschrijf het scenario dan naar typisch Britse toestanden, haal ze dan weg uit het Zweedse landschap, maak van die Zweedse flikken gewoon Engelse bobbies. Nu is het gewoonweg R.I.D.I.C.U.L.O.U.S.

Al even ridicuul als het feit dat Jeroen Pauw een hele uitzending ophangt aan het verlies van Ajax en de speculatie dat Tom Dumoulin de Giro zal winnen. Ik gun het de Maastrichtse Tom van ganser harte maar wel omdat die jongen een geweldig wielrenner is en niet alleen omdat hij de eerste Nederlander zou zijn die daarin slaagt. Zekerheid daarover hebben we pas zondag a.s.

 

 

 

 

Di 23/05 Losers

 

Dit is een historische dag! De door het domste continent van de wereld gekozen president Trump heeft voor de allereerste keer een uitspraak gedaan die ik niet beschouw als fake news. Meer nog: ik wil desnoods achter zijn woorden staan. Over de dader(s) van de aanslag in Manchester zei hij: “Ik weiger ze monsters te noemen, want die term vinden ze nog leuk ook. Ik noem hen ‘losers’ want dat zijn ze.” En verdomme, het heeft lang geduurd maar voor een zeldzame keer heeft hij het wel bij het rechte eind. Wat een walgelijk laffe aanslag alweer, godsdienstig geïnspireerd op een slecht geschreven boek uit de 7^de eeuw. Mensdom bestaat uit twee lettergrepen waarvan de tweede het altijd haalt op de eerste.

Na hun dagelijkse zigzagwandeling over de camping komen Mieke K. en Lenneke op de koffie. Vooral Mieke zit vaardig op de praatstoel en dat zie en hoor ik graag. Ze ziet er trouwens weer veel beter uit dan enkele dagen geleden toen ze er maar belabberd en een pips gezicht bij liep. Haar strijdvaardigheid daarentegen is ze wel nooit kwijt geraakt.

Lea heeft zich de allures van Madame Nero aangemeten en is bezig met haar grote wafelenbak. Als de oostelijke bries eventjes naar het noorden draait, kan ik het tot hier ruiken. Wanneer ze me een portie van dat lekkere baksel brengt, drukt ze me op het hart dat het ‘bewaarwafels’ zijn. Wat dat exact inhoudt, weet ik niet; wat ze ermee bedoelt wél. Helaas… lekkernij hoeft in mijn geval niet in een doos met een hermetisch afsluitend deksel. Die wafels krijgen sowieso geen kans om lang te ‘bewaren’.

Eindelijk krijg ik F&F nog eens op bezoek; de eerste keer van dit seizoen. Ze komen eens kijken naar de intussen volledig afgewerkte keuken van F&L, die, dat moet gezegd, een echt pareltje is geworden. Achteraf hoor ik van Lea dat Frey vooral gecharmeerd is door het stromend water + afvoer op je plek. Daar kan ik wel in komen… Hij is het tenslotte die dagelijks zijn watervoorraad in de smiezen moet houden en met jerrycans heen en weer naar het kraantje moet sjokken. Om dan nog niet van het vuile water en de toilettank te spreken… Intussen staat het vast dat ze op 2 juni nog een feestje moeten bijwonen en dat ze daags nadien zouden vertrekken. Daar is dus nog wel wat werk aan want net die dag komt Mieke hier toe. Dus zal ik met een spectaculaire invitatie moeten uitpakken om hen nog een paar dagen langer hier te houden.

Nu Mitsi er spijtig genoeg niet meer is, zijn ze wel iets meer geneigd om Pranill overal mee naar toe te nemen. Vandaag dus ook; netjes tussen Frey en Fab in op de scooter. Het beestje voelt zich al met al een beetje verloren. Kon ze voordien achter Mitse aan hollen, moet ze nu zelf initiatief nemen en dat wilt nog niet zo goed lukken. Wat niet is, zal wel komen.

Mieke heeft het weer erg druk. In de gemeenteraad wordt gedurende twee zitting (indien nodig, zelfs drie) de begroting besproken en uit ervaring weet ik dat de spanning dan kan oplopen. Het zal dus weer erg laat worden en dan moet Mieke morgen ook nog tijdig op de luchthaven zijn voor haar vlucht naar Rome. Nu ja, te vrezen valt dat ze best wat later mag komen want alle luchtverkeer ligt rond haar vertrekuur compleet lam omdat diezelfde Trump van hierboven naar Brussel (that hellhole) komt. Benieuwd welke onzin hij daar weer zal uitkramen.

Ma 22/05 Verveling? Neen toch.

 

“Monday, Monday, can’t trust that day” zongen The Mamas & The Papas meer dan een halve eeuw geleden. Terwijl ze dat zongen – dat was in een boeiend vorig leven – vroeg ik me toch al af wat er mis mocht zijn met maandagen en wat er aan die dag minder betrouwbaar was dan, zeg maar, een donderdag of dinsdag. In die tijd waren alle dagen even spannend; je wilde er geen seconde van missen. Dat wil ik trouwens nog altijd niet; misschien zelfs nog minder dan vijftig jaar geleden. Hoewel, met de huidige toestanden in deze wereld ben ik eerder geneigd om ALLE dagen van de week te wantrouwen. Inclusief zon- en feestdagen.

Vijftien jaar na The Mamas & The Papas herinnerden de Boomtown Rats ons er nog eens aan dat het niet helemaal snor zit met maandagen. In een school in San Diego begon op een maandag in januari 1979 een 17-jarig meisje in het wilde weg om zich heen te schieten. Twee doden en 8 gewonden. Haar enige verklaring voor deze waanzin: ‘I don’t like Mondays’. Aan deze summiere uitleg hield Bob Geldof een wereldhit over.

Deze maandag verloopt trouwens niet anders dan alle andere maandagen. Meer nog: er is geen merkbaar verschil met alle vorige dagen sinds ik hier op 1 oktober toekwam. Ooit konden we elkaar troosten met het gezegde: “Elke dag strontzat is ook een regelmatig leven”. In de tegenwoordige tijd vervang ik ‘strontzat’ door ‘helemaal niets doen’. Uitzondering gemaakt voor de hoogst noodzakelijke dagelijkse routine: koffie, krantje, hondje, doorloper…

Mensen vragen me wel eens of ik me in de gegeven omstandigheden dan niet verveel. Vooral mensen die me kennen uit m’n vorige leven, toen ik nog als een opgefokt Duracell-konijn deze wereld op de zenuwen werkte. Neen dus. Mijn tegenvraag is dan altijd of ze ooit gereisd hebben. Uiteraard heeft men dat. Kijk maar, we zitten hier toch aan de Costa Blanca. Nu ja, er is uiteraard een hemelsbreed verschil tussen ‘zich verplaatsen’ en ‘reizen’. Dat eerste heb ik zeer lang gedaan, zelfs heel ver hier vandaan. Dat tweede heb ik pas in Laos, Cambodja, Birma, Vietnam en vooral Indonesië geleerd. Daar spreekt men van ‘jam karet’ (tijd is elastisch) of je krijgt er te horen dat jij wel het horloge hebt maar zij de tijd. Waar voor elke bus/trein/boot wel een uurrooster bestaat maar dat die niet eens informatief bedoeld is; laat staan dat men er zich aan zou storen. Dan heb je twee mogelijkheden. Of je gedraagt je als een opgewonden toerist die zoiets toch niet voor mogelijk houdt en er een hartaandoening aan overhoudt en zijn vakantie naar de kloten helpt. Of je steekt je uurwerk in het diepste van je rugzak bij de rest van nutteloze voorwerpen, je zet/vleit je ergens in een vlekje schaduw neer tussen de lokale bevolking en je wacht gelaten tot bus/trein/boot eraan komt. In het eerste geval krijg je alleen maar misprijzende blikken en meesmuilende grappen over je heen, in het tweede alleen maar vriendschap, begrip en kom je niets te kort aan eten en drinken. Ik heb er zo’n beetje een eigen theorie rond opgebouwd: een toerist ‘bekijkt’ de dingen (en dan nog liefst door de zoeker van zijn camera), een reiziger ‘ziet’ dingen (met eigen ogen). Hoe kun je je dan vervelen? Dat lesje, gekregen van totaal ongeletterde mensen bij de Batak, Minangkabau, Mentawai en Khmers, pas ik hier ook toe. Hoe kan ik me hier dan vervelen?Erger nog: als ik dringend boodschappen moet doen, vind ik dat een zware opdracht die me uit mijn niet bestaande ritme haalt. Vandaag (maandag, dus) moet het want het hondenvoer is op en Huub kan niet zelfstandig voor zijn prakje zorgen.

Bij Anne & Mark is een cameraploeg opgedoken voor het programma ‘Animal Rescue’. Daarin wordt de hond opgevolgd die zij nu toevallig geadopteerd hebben en die destijds door die Britse dame in Benidorm als pup in huis werd genomen. In minder dan een week heeft die hond zich al bijzonder goed aan de nieuwe levensomstandigheden aangepast. De angstige terughoudendheid van enkele dagen geleden is al sterk verminderd en de nieuwe baasjes zijn er onvoorstelbaar blij mee. Goed zo.

In Villa Kusters ligt het dak op het gebouw. Hugo prijst zijn schoonbroer Fernand de hemel in. “Niet te geloven wat die in iets meer dan een week gepresteerd heeft,” zegt hij wel tien keer. Dat is het ook. Zelf relativeert die het allemaal. “Het échte werk moet nu pas beginnen,” meent hij. Al enkele dagen ben ik er niet meer gaan kijken. Huub raakt niet meer zo ver. Het gaat echt niet goed met hem. Hij sleept zich naar de hondenwei. Na 20 meter gaat hij alweer zitten. Met die linker voorpoot van hem gaat het echt niet goed. Bovendien heeft hij duidelijk last van de warmte. Dus sta ik ’s morgens wat vroeger op en pas als het een beetje afkoelt, probeer ik hem weer mee naar buiten te krijgen. Van zodra ik weer in Leuven ben, gaat het naar zijn vertrouwde dierenarts.

Zelfportret uit de jaren 60-70.

 

Zo 21/05 Is het op? Het is op!

 

De laatste dagen zit ik er steeds vaker aan te denken dat het stilletjes tijd wordt om maar weer naar huis te gaan. Niet omdat Mieke daar bijna dagelijks op aandringt. Niet omdat de camping bijna leeg loopt en je nog maar weinig vertrouwde gezichten meer ziet. Dat was vorig jaar ook zo en toen bleef ik nog twee maanden langer. Niet omdat ik me zou vervelen, of zo. Ik zou trouwens niet weten hoe verveling er moet uitzien. Niet omdat ik plots overvallen wordt door een aanrollende vlaag van heimwee naar het mooiste stadhuis ter wereld; niet dat ik zit te hunkeren naar een Stella in de Gambrinus of Leuven Central. Neen, gewoonweg om ik denk dat “het op is”. Zoiets als met drinken. Vroeger kon je nog uren nadat je de tolerantiegrens voor alcohol al lang overschreden had, nog een uren lang aan de toog blijven hangen. Zo lang er een pint voor je neus stond, of er nog een aap met een hoed op met je wilde praten, dacht je er niet aan om naar huis te gaan. De laatste tijd houd je het voor bekeken eens je het saturatiepunt hebt bereikt met slechts één resterende betrachting: mijn bed a.u.b. want ik ben verzadigd. Wat uiteraard niet verhindert dat je daags nadien weer verpletterd wordt onder een niet te weerstane druk om meteen weer je stamkroeg in te duiken.

Nu zit ik dus in gelijkaardige omstandigheden wat deze overwintering betreft. In de stellige wetenschap dat ik na enkele dagen, en bij de eerste grijze hemel of regenbui, mezelf voor het hoofd sla omdat je weer 2.000 km meer noordwaarts bent gereden. Anderzijds is er ook één voordeel mee gemoeid, namelijk dat ik dan ook kan ophouden met deze blog, die tenslotte alleen geschreven wordt als ik van huis ben. Want, laat ons wel wezen, het valt me elke dag zwaarder en zwaarder om hier minstens één zin te bedenken die niet meteen onder de het strenge predicaat ‘pure nonsens’ gecatalogeerd wordt. Maar… zo lang het moet duren, zal het moeten duren.

Al bij het ontwaken dacht ik er vandaag aan: verdomme, laat mij die loodzware stilte nu eens goed doorbreken. Immers, ook het zalige gevoel dat stilte bij een mens veroorzaakt, kan vervelend worden. Als er drie straten verderop iemand een scheet laat, komt dat geluid hier aanrollen als een donderslag. Je kunt gesprekken van nummer 20 in Calle Roma haast letterlijk verstaan en als er eentje het in het hoofd haalt om een plankje doormidden te zagen, lijkt het wel dat er een heel bos gerooid wordt. Aan het kerkje is het weer feest en op camping Villamar aan de overkant van de 753 geeft men ook van katoen. De wind staat verkeerd zodat je middenin in die kakofonie zit. Dus gaat de iPod aan en mag de volumeknop enkele streepjes hoger. Dat moet ook als je meteen begint met het vierde van Rachmaninov. Verantwoord lawaai van goede smaak, heet dat. Om het nog maar weer eens met Brel te zeggen (uit Vesoul:

D’ailleurs j’ai horreur
De tous les flonflons
De la valse musette
Et de l’accordéon

F&L gaan shoppen in Finestrat. Nu ja, de ene gaat ’s zondags naar de religieuze kerk, de andere naar de commerciële. Tussendoor kijk ik met een half oog een beetje naar de Giro terwijl ik me voor 200 % op een doorloper gooi. En weer is het een jonge lefgozer die wint. Quickstep heeft enkele raspaardjes in huis. Nadien loop ik eens tot bij Hugo waar de zoon van Agnes op bezoek is. De bouwwerken aan Villa Hugo gaan goed vooruit en zoals het er naar uit ziet, kan morgen het dak erop. Opvallend: Huub trekt me tegenwoordig automatisch mee naar Valencia. Te vrezen valt dat de aldaar verkrijgbare snoepjes daar wel voor wat tussen zitten. Even opvallend: Agnes die angst heeft voor elke keffer, zelfs als die maar drie poten hebben en doofstom geboren zijn, wordt stilletjes aan beste maatjes met Huub. Agnes laten genezen van haar hondenfobie = een pluim voor mijn hond!

Nog maar net terug in m’n eigen hok of Alex komt aan gewandeld. Hij en Francine vliegen deze week, samen met Frank, voor een week terug naar België. Frank om een hoop noodzakelijke administratieve rompslomp uit de weg te ruimen, Alex om zijn neef uit Canada te bezoeken die voor een dag of zo in Brugge zal vertoeven. Het is nogal problematisch om bij Ryan Air in te checken en de instapkaart af te drukken. Tja, als je goedkoop wilt vliegen…

Intussen heeft mijn teerbeminde weer een drukke dag achter de rug. Eerst mee gaan opbouwen voor een benefietconcert ten voordele van een schooltje in Ethiopië dat de volle steun kreeg van onze betreurde kameraad Frits. Daarna met vriendin Ria naar een steakfeest.