Di 29/11 Milgram, Zimbardo & Wilders

 

Morgen krijg ik eindelijk, na meer dan 2,5 maanden of 12 weken, mijn madame nog eens te zien. Een korte scheiding versterkt de liefde, zegt men wel eens, maar dit is (voor mij althans) toch wel héél ver over de limiet. Vanaf morgen zal zij mogen luisteren naar mijn boosheid over wat in de wereld gebeurt, naar mijn ergernissen, naar mijn gezeur over het aanhoudende slechte weer… De dingen die ik ongezegd laat, zal ze op geluk af moeten raden. In de tussentijd kan/moet ik al mijn persoonlijke ellende nog in deze blog kwijt. Wel spijtig voor de mogelijke lezers.

Gisterenavond keek ik nog maar eens naar een programma over het befaamde experiment van Stanley Milgram. Zijdelings kwam ook het Stanford Prison Experiment van Philip Zimbardo ter sprake. Die twee zaten trouwens in dezelfde klas in dezelfde highschool in de Bronx. De ene liet op bevel elektroshocks toedienen; de andere liet zijn studenten deels gevangenen, deels bewakers zijn. Milgram toonde aan hoe gemakkelijk mensen gehoorzamen aan autoriteit, zelfs tegen hun zedelijke overwegingen in; Zimbardo hoe gemakkelijk mensen in een machtspositie overgaan tot machtsmisbruik en wreedheden. Er kwam ook nog een experiment aan bod dat aantoonde hoe snel mensen toegeven aan kuddegeest. Ik had weer iets om heel de avond (en de nacht) over na te denken. Over de brave huisvader, bijvoorbeeld, die ’s avonds met de kindjes op schoot verhaaltjes vertelt maar tijdens de dag een onverbiddelijke SS-kampcommandant is. Befehl ist Befehl! Over Pietje Lul die zichzelf een hele Piet waant omdat hij achter een vlag (symbool van autoriteit) aan mag lopen. Of Janneke Nul die zich onder invloed van autoriteit alcohol ontplooit als toogfilosoof of iemand anders een klap voor het hoofd verkoopt. We verschuilen ons allemaal veel te vlotjes achter ‘autoriteit’, wat dat ook moge inhouden, zij het nu nog politieke leiders, televisie, kranten, ouders, leerkrachten, pastoors… om ons gebrek aan persoonlijkheid, zelfstandig denkvermogen, eigen wilsbeschikking, gezond verstand, enz. te verstoppen. Of om ons geweten te sussen, voor zover dat in deze wereld nog een rol speelt. Klakkeloos gehoorzamen aan autoriteit leidt onvermijdelijk tot kuddegeest en wie achter de kudde aanloopt trapt vroeg of laat wel altijd in de keutels.

Later die avond in ‘Pauw’ (NPO 1) komen enkele PVV-kiezers uitleggen (nu ja: wat die mensen onder ‘uitleggen’ verstaan) waarom ze achter Geert Wilders aan lopen. En daar was ik ook wel eens benieuwd naar. Kwestie van bepaalde Nederlanders hier op de camping iets beter te begrijpen. Vreemdelingen, vluchtelingen, islam… een ander argument kreeg Jeroen Pauw niet te horen. Alle andere kijkers trouwens ook niet. Plat racisme, dus. Geen van die mensen kent een vreemdeling, niet een heeft ooit gesproken met een islamiet. Maar toch. Een loodgieter kende wel duizend verhalen, zei hij. Verder dan “islamieten slaan hun vrouwen” kwam hij niet, noch beweerde hij dat hij daar ooggetuige van geweest was. Het mooiste vond ik die gepukkelde student-journalistiek die het had over “Ze moeten zich aanpassen aan onze normen en waarden” maar desbetreffend gevraagd wist hij ook niet zo direct wat die normen en waarden zoal inhielden. Verder dan die slogan reikte zijn kennis van onze eeuwenoude christelijke cultuur ook weer niet. Is dit een grap of om te huilen, vraag je jezelf dan wel af. Wat ben ik nu te weten gekomen van de Wilders-adepten? Niets. Behalve dat van zodra er een rattenvanger voorbij komt en een deuntje speelt, ze er allemaal achteraan lopen. Autoriteit, nietwaar. En kuddegeest.

Wie er ook een rariteitenkabinet van normen en waarden op nahoudt is de heer François Fillon, bij de gratie van de Fransen kandidaat voor het presidentschap. Dat die kerel er conservatieve en extreem liberaal-economische ideeën op nahoudt, neem ik hem niet kwalijk. Daarvoor staat hij immers aan de rechterzijde. Dat de Fransen zich tevreden zullen stellen met zijn voorgestelde afbraak van hun sociale verworvenheden, zou me sterk verbazen. Dat Fillon bovendien extreem katholieke principes hanteert en die ook weer in het openbare leven wilt invoeren, is er voor mij net te veel aan. Un bigot ostentatoir als president, potverdomme. Au revoir la France laïque…

Zo, genoeg commentaar geleverd. Vandaag begint het er echt wel om te spannen want mijn Grote Chef heeft me gisteren al streng aangemaand met “Zie maar dat het kot proper is.” In één adem voegde ze er wel aan toe: “En zie dat de witte wijn koud staat” maar dat volkomen terzijde. Begin je dus met een poetsbeurt maar telkens jijzelf of de hond naar buiten gaat, kun je van vooraf aan weer herbeginnen. Dan wordt er geklopt: Francine en Alex. Die vertrekken vrijdag a.s. weer naar België maar voor Francine gebeurt dat liever vandaag als morgen. Met dit snertweer is er ook voor haar geen meer lol aan.

 

 

Ma 28/11 Luc & Willy

 

Hola pola, gisterenavond hebben we hier een onweer over ons heen gekregen, en dat was een onweer uit de kunst. Met alles erop en eraan; geen Spaans vuurwerk dat er aan tippen kon. In het Frans heet dat ‘feu d’artifice’, lees: artificieel vuur. In tegenstelling daarvan kan ik ‘natuurlijk vuurwerk’ wel best pruimen. Huub veel minder; die sukkelaar vond geen hoekje klein genoeg om in weg te kruipen. Het klimatologische voordeel van deze baai zijn de omringende bergen. Die houden de wolkenmassa’s tegen zodat het hier altijd wel beter weer is dan elders. Maar… als er een onweer vanuit het zuiden komt aanrukken, raakt het ook moeilijk weg uit deze natuurlijke kom. Zodoende was het gisteren wel een uurtje of drie genieten van schitterende bliksemschichten waar je helaas wel het geknal moest bij nemen. Als het daarbij niet op verdrinken na gegoten had, was ik op het terras gaan zitten om van het schouwspel te genieten, een glaasje wijn bij de hand. Nu moest ik me tevreden stellen met alle gordijnen open geschoven. En een glaasje wijn bij de hand. Dat was een geldig alternatief wan het televisiesignaal viel voor geruime tijd helemaal weg. Zelfs de satelliet kwam niet door de atmosferische storing heen.

Deze ochtend zat ik nog in volle reptielenfase te overpeinzen aan welke klus ik het eerst zou beginnen. Mieke had me gisteren nog zo hard aangemaand met: “Zie maar dat alles netjes is als ik aankom.” Dan dringt een werkschema zich wel enigszins op, m.a.w. je moet zeer grondig nadenken over wat je tot morgen kunt uitstellen en wat niet. Plots wordt die zware intellectuele arbeid onderbroken door een aanhoudend schil gepiep dat door merg en been gaat. Je zit het een tijdje uit maar als je ook hoofdpijn begint te krijgen, ga je toch eventjes op zoek naar de bron van die overlast. Herman die met een blazertje de stoffilter van z’n stofzuiger zit schoon te maken met een ding dat de oorzaak is van het helse lawaai. Het moet gezegd dat hij er meteen mee opgehouden is. De hoofdpijn is nog uren blijven nazinderen.

Het onweer van deze nacht heeft diepe groeven getrokken in de parkingzone achteraan en overal waar zich in de wegen ook maar enige oneffenheid voordoet, stapelt het meegevoerde gruis zich op. Overal wordt geborsteld dat een lieve lust is. Frank, Jos en ik hebben het een beetje over de schade die is aangericht en ik ben duidelijk niet de enige die deze nacht met emmer en dweil doende is geweest. Op menige voortent mocht de boodschap hangen: Alleen betreden met zwemvliezen of laarzen aan. Net aangekomen gasten hebben het over de onrust die ze kenden op hun weg hierheen die bijna heel de tijd in noodweer verliep; in de Pyreneeën is door de sneeuw baggeren. En zo te zien vullen de weersvoorspellingen van Jos ook vandaag hun optimische vooruitzichten niet in. Onze vergadering stuift uiteen als het weer begint te druppelen.

Hugo en Bert zijn druk bezig met de herinrichting van Lisboa 12. In die caravan komen twee bedden; 1 x 2 personen en 1 x 1 persoon. De Ben Eilers voortent heeft aan de buitenkant een grondige reparatie nodig; binnenin ziet het er nog tamelijk degelijk uit. Eens alle nieuwe meubels erin staan, wordt ook deze verhuurcaravan een pareltje.

Dan is het wachten op het telefoontje van Mieke. Vandaag zou ze immers bezoek krijgen van onze vrienden Willy en Luc die nu al twee seizoenen in Benisol hebben overgeslagen. Met Luc gaat het allengs de betere richting uit maar een overkomst deze winter zit er nog niet direct in. Hoe dan ook: ze sluiten het niet uit. Wel spijtig dat ik de mannen niet zelf kon ontvangen maar wat niet is, kan nog komen.

En terwijl ik dit schrijf, begint het voor de verandering nog maar eens te regenen. Zo’n natte maand november heb ik hier nog niet mogen beleven en mensen die hier al decennia verblijven ook niet. Niet getreurd evenwel: binnen twee dagen is mijn persoonlijk zonnetje hier. Nadeel daarvan: die schijnt zelfs als het donker is.

Belangrijke dienstmededeling (toch voor bewoners van camping Benisol): Wie al eens tot aan de voormalige Golf is gelopen, heeft al kunnen merken dat in het gemeenschapslokaal helemaal beneden aan de camping enkele fitnesstoestellen opgesteld staan. Hoe Hugo daar is aan gekomen, moet je hemzelf of zijn plaatsvervanger Belzebub in hoogst eigen persoon bij gelegenheid maar eens vragen. Vanaf heden is dat lokaal open elke DINSDAG en DONDERDAG, telkens van 10 tot 12 u. Wie zin heeft om de stramme ledematen eens los te gooien, zijn aangekweekte wintervet weer kwijt te spelen of de toenemende bierbuik lichtjes weg te werken, kan dat daar dus komen proberen. Een bijkomende reden om massaal van die fitnesszaal gebruik te maken, is namelijk dat je in geen enkel geval het risico loopt mij daar tegen het lijf te lopen.

Aan iedereen de beste groeten uit Leuven en Beerse…

 

 

Zo 27/11 Coloration l’ Oréal

 

Mogen alle weervrouwen en –mannen, waar ook ter wereld, voor eeuwig in de hel branden als ze er niet spoedig voor zorgen dat er boven Spanje weer een hogedrukgebied opduikt. Binnen drie dagen staat mijn vrouw hier voor de deur en die komt niet voor mijn mooie ogen alleen naar Alicante gevlogen. Die wil, net als ikzelf, de zon zien schijnen. Wat vandaag alweer het geval niet was. Om maar te duiden dat het vandaag alweer een binnenblijven-dag werd waarmee je veel tijd hebt om te lezen, doorlopers in te vullen, naar de cross te kijken en een siësta te doen.

Op Facebook lees ik dat mijn eeuwig optimistische vriendin Monika Pauwels haar persoonlijke vergrijzingsproces te lijf gaat met Coloration l’ Oréal. Ze doet maar. Zelf ben ik heel blij met mijn langharige grijze scalp, te meer omdat die een uitwendig teken is dat ik niet lang meer hoef mee te gaan in dit ondermaanse tranendal. Daarentegen zou het mij erg spijten, mocht er telkens één haar uitvallen elke keer ik me zit te ergeren. In dat geval zat ik intussen al jaren met schedel als een blinkende biljartbal opgescheept. Theo F. sluit een samenwerking met het Vlaams Belang niet langer uit, lees ik in de krant. Waarop breedsmoelkikker Filip DW meteen repliceert dat hij wel een stapje opzij wilt zetten, mocht hij in de weg staan van die intentie. Let wel, in tegenstelling tot Siegfried B. spreekt Theo F. niet voor zijn beurt; dat gebeurt met de zegen van de Grote Manitou uit A’pen. Waarmee NV-A alweer een masker laat vallen. Even daarvoor komt Jan J. met het voorstel om privé bewakingsdiensten meer bevoegdheden te geven. Daarmee komt de finale stap naar een volledige privatisering van onze politie en het overnemen van hun taken weer iets dichterbij. De politie in handen van multinationals en aandeelhouders; gedaan met die vervelende democratische controle. Geweldig. Waarmee NV-A nog maar een van zijn maskers laat vallen. Als dit zo verder gaat, komt Ensor in de problemen te zitten. Wij ook, trouwens. Elk voorstel van dat clubje begint toch stevig te stinken naar één streefdoel: de totalitaire staat gedicteerd door het grootkapitaal en BDW. Ik huiver.

Gelukkig lees ik in diezelfde krant ook een interview met vrederechter Jan Nolf. De manier waarop die tegen ons gerechtelijke apparaat aankijkt, is bewonderenswaardig. Een rechter die het woord ‘klassejustitie’ in de mond durft te nemen, verzoent me dan toch weer een beetje met deze wereld. Helaas is en blijft hij een witte merel. Van de afkoopwet voor fraudeurs laat hij geen spaander heel. Terloops: ik krijg er de krampen van als ik zie dat dezelfde politici, die die rommelige wet er destijds zonder ze behoorlijk te lezen, hebben door gejaagd, nu de grootste roepers zijn naar een onderzoekscommissie. Wat een beschamende huichelachtigheid!

Van Mieke krijg ik het op m’n donder omdat ik gisteren iets schreef over ons korte telefoontje. Dat wordt vandaag dan wel helemaal goed gemaakt. Deze namiddag is ze in de stadsschouwburg naar ‘Les Vendredis’ geweest, een project van Jan Decleir en het Ensor Strijkkwartet, gebaseerd op het verhaal ‘Nevski Prospekt’ van Gogol. Eerder vandaag moest ze naar een fotosessie waar ook burgemeester Tobback aanwezig was. Die heeft vrijdag zijn arm gebroken, net onder het schoudergewricht. Hij was met zijn hond, een boxer van om en nabij 30 kg, in het bos gaan wandelen en die had hem omver getrokken. Met een zeer pijnlijke armbreuk tot gevolg. Het is zelfs twijfelachtig of hij maandag de gemeenteraad kan voorzitten. Vooruit dissidenten, verenigt u. Dit is hét moment. Tobback kan geen handtekeningen meer zetten onder betwistbare besluiten want zijn rechterarm is onbruikbaar.

Wandelende reclame voor l’Oréal: vriendin Monika. Kameraad Jan Lemmert zal het wel niet kwalijk nemen dat ik zijn foto gebruik.

 

Za 26/11 Hasta siempre, comandante

Getver, wat een manier om je dag te beginnen met het nieuws dat Fidel Castro overleden is. Nu kun je deze man op velerlei manieren bekijken en proberen te plaatsen maar hij heeft zijn naam wel in blokletters in de geschiedenisboekjes geschreven. Bij veel van zijn besluiten moest ik de wenkbrauwen wel heel erg fronsen, vooral met algemene mensenrechten werd meer dan eens een loopje genomen, maar van meer dan één beslissing dacht ik toch ‘Verdomme, goed gedaan, kerel.’ De manier waarop hij zijn land van de Amerikaanse maffia (zowel die uit de gokindustrie als die van Wall Street en Washington DC) heeft verlost, dwingt alleen maar respect af. Hij is er zelfs in geslaagd ze meer dan een halve eeuw buiten te houden. Zonder Fidel en de zijnen was Cuba verworden tot een tweede Haïti of intussen een officiële kolonie van de USA. Wel spijtig natuurlijk dat het van hem gevormde beeld in onze contreien uitsluitend bepaald werd door Koude Oorlogretoriek. (Trouwens, en dit volledig tussen haakjes: wie dacht dat de Koude Oorlog voorbij is met de val van de Berlijnse Muur, zit er goed naast. Die moet Facebook maar eens openen…) Ik herinner me zeer levendig de commentaren die volgden op de val van Havanna in 1959; meer nog: in het streng katholieke internaat waar men mijn jeugd naar de bliksem probeerde te helpen, moesten we weken lang rozenkransen afdreunen in de hoop dat de revolutie van die ‘baardapen’ zou mislukken. Geen mens die wist wààr Cuba lag, laat staan dat men begreep wat er aan de hand was.

Later, toen ik al iets verder dan de eigen neus kon kijken, wist ik wel beter. De Cubaanse revolutie was geen goed uitgekiend communistisch complot; de constante en zeer rigide Westerse boycot heeft dat land in de armen van Moskou geduwd. Dat was (en is nog altijd) geen vrije keuze; noch van de Cubanen, noch van het regime. Er is in de Cubaanse revolutie veel fout gelopen maar voor 90 % van de bevolking liep dat onder Batista nog erger fout. Intussen zijn wel tientallen miljoenen kansarme Amerikanen best jaloers op de Cubaanse gezondheidszorg en onderwijs.

Ik schrik wel eventjes als ik een mail van F&F moet lezen. Die zitten intussen alweer in België. Ik ging er vanuit dat die op 27 november zouden vertrekken – morgen zondag dus – omdat ik dacht dat ze Mieke op enkele dagen na zouden mislopen. Misschien moet ik toch maar beter altijd een notaboekje op zak hebben en noteren wat de mensen zeggen. Het korte termijngeheugen is ook dat niet meer wat het ooit geweest is. Hoe dan ook: F&F hebben weer een zwaar programma voor de boeg: autocontrole, geneeskundige check-up, voorbereidingen van de kerstmarkt in Leuven en daar dan ook nog eens twee weken (waarom in godsnaam moet die markt zo lang duren?) dagelijks present geven. Ik vraag me af hoe lang ze dat nog zullen volhouden.

Met diezelfde vraag zit Rabisto opgezadeld. Die komt nog eens op bezoek. De voorbije week was het echt te slecht om met de scooter tot hier te rijden en bovendien is Lapin intussen toch al twee weken terug. Meer nog: intussen heeft ze twee dochters op bezoek. Dat laatste doet me sterk vermoeden dat Rabisto het gekakel van die drie vrouwen voor eventjes wilt ontvluchten. Niet voor lang evenwel want vanavond moet hij met zijn gezelschap naar Benidorm Plaza voor een diner annex show. Ik wens hem daarbij veel succes toe in het stellige voornemen dat men mij met geen stokken naar zo’n gebeurtenis zal meekrijgen.

De weerkaarten voor dit deel van Europa blijven er onheilspellend uitzien. Er staat ons nog meer te wachten van wat we al gehad hebben: een totaal dicht geslagen wolkendek met 50 % kans op regen. Voor zover ik me herinner is dit wel de slechtste maand november uit mijn overwinteringsgeschiedenis. Maar zoals eerder gezegd: het korte termijngeheugen laat het regelmatig afweten.

Van Mieke heb ik vandaag wel het kortste telefoontje gekregen van zo lang ik hier ben. Haar boodschap was dat ze niets te vertellen had en gezien ik al evenmin iets te vertellen had, hoefde dat niet lang te duren. Hopelijk komt daar binnen vier dagen enige verandering in. Ik zie ons hier al zitten in doodse stilte omdat we niets te vertellen hebben.

Hasta siempre, comandante

 

 

Vr 25/11 Plaatsvervangende schaamte

Kijk, kijk, de zon schijnt nog eens en dus krijg ik weer de kans om op een deftige manier te ontdooien. Tijdens mijn reptielenfase komt Jos meegenieten van de zon. We hebben het uitgebreid over het ikke-ikke-ikke-syndroom (en de rest kan stikken) in deze wereld en meer bepaald in deze beperkte gemeenschap, camping Benisol genaamd. Aanleiding is – voor de zoveelste keer – iemand die de interne verkeersregels weer eens aan z’n laars lapt en tegen de geldende rijrichting in rijdt. De overtreder – een Brit, wat had je gedacht – weigert daarenboven nog uit te weg te gaan voor een auto die zoals voorgeschreven wél in de juiste richting rijdt. Daarbij moet ik automatisch terugdenken aan een kleine discussie die ik gisteren met Mieke had over de herinrichting van onze straat in Leuven. Boze buurtbewoners hebben voor maandag a.s. een volksvergadering belegd. Mieke kan daar weliswaar niet heen omdat ze dan ook gemeenteraad heeft. Dat brengt haar als enige gemeenteraadslid uit de wijk en rechtstreekse betrokkene lichtjes in verlegenheid. De boosheid van de buurtbewoners betreft uitsluitend het verdwijnen van parkeerplaatsen en Mieke is geneigd die boosheid te delen. Zelf doe ik dat veel minder. Je kunt de stoepen nu eenmaal niet breder maken zonder aan de rijweg te knabbelen. Tenzij je erin slaagt om de huizen iets achteruit te duwen, natuurlijk. Je kunt die rijweg nu eenmaal niet versmallen zonder parkeerplaatsen op te offeren. Uiteraard wil ik mijn auto ook liever vlak voor mijn deur kwijt dan 200 meter verderop. Maar men zal toch een keuze moeten maken. Ofwel blijft de toestand zoals het is, ofwel maak je er een leefbare woonstraat van. Als stadsbestuur wordt je verondersteld beleid te voeren en keuzes te maken maar je zult wel altijd bewoners vinden die je daarmee tegen de haren in strijkt. Vreemd toch dat mensen in een stad komen wonen en dat die ikke-ikke-mensen dan verlangen dat die stad zich aan hen aanpast in plaats van het omgekeerde. Leuven is al minstens 12 eeuwen oud en destijds werd geen rekening gehouden met parkeerplaatsen. Foei toch. Al 12 eeuwen lang heeft onze stad slechte stadsbestuurders gekend.

Frank en Lea zijn naar Calpe, op bezoek bij Alex en Francine. Op hun appartement mag geen hond binnen en dus blijf ik thuis. Vooral niet omdat ze ook nog een hapje gaan eten en ik laat Huub geen halve dag alleen achter.

Het is al langer geen geheim dat ik thuis hoor in het rijtje ‘normale mensen’ maar ik viel vandaag toch bijna van mijn stoel. Ik lees dat 40 % van de Belgen vindt dat seks zonder wederzijdse toestemming moet kunnen en best acceptabel is. Hallo? Dat betekent dus dat vier op tien Belgen verkrachting goed praat. Niet meer, niet minder. Nog altijd ben ik op zoek naar een gaatje om met plaatsvervangende schaamte in weg te kruipen. In héél Europa zetten wij ons daarmee dus op hetzelfde niveau als Letland, Hongarije, Bulgarije en Roemenië. Mooi gezelschap, moet gezegd. Zonder rechtstreekse verbanden te leggen, suggereer ik toch om daar eventjes de laatste nationale verkiezingsuitslagen naast te leggen…

Tegen 16 u rijd ik met Hugo naar een garage in Altea. Eergisteren hebben we daar zijn auto achtergelaten voor onderhoud. Hij moet er namelijk mee naar de keuring. Zelfs nu hij met Belgische nummerplaten rijdt, kan hij zijn wagen hier rechtsgeldig laten keuren. Toch voor Spanje. Van zodra hij die auto weer mee naar België neemt, moet hij dan wel binnen een bepaalde, en tamelijk korte termijn daar naar de keuring. Nu ziet het er niet meteen naar uit dat die Citroën nog vaak de Belgische grens te zien zal krijgen. Er was nog een klein probleem: ergens in het binnenland had Hugo een beetje lichtzinnig over een muurtje gereden. Gevolg: het reservoir van de ruitensproeier was kapot. Dat ding kost een habbekrats maar de plaatsing wel een meervoud daarvan. Typisch voor Citroën moet je bij wijze van spreken de halve voorkant van de auto demonteren vooraleer je bij die tank kunt. Maar… Hugo rijdt weer met een blinkende voorruit.

Die avond trakteert Jos op een etentje bij Ferdy, in zijn geweldige Café Retro in La Nucia. Hugo gaat voor de onvermijdelijke ‘hamburger-met-alles-erop-en-eraan’; Jos, Agnes en ikzelf kiezen voor het speciaal voor ons bereide stoofpotje van varkensvlees, dat een eigen naam heeft maar die ik al weer totaal vergeten ben. Hoe dan ook: we hebben lekker gegeten. En wat meer is: bij Ferdy kun je Huub iets makkelijker dan elders mee naar binnen smokkelen.

 

Do 24/11 Modderpoel

Eindelijk kunnen we weer eens buiten zitten, zij het met een trui aan en niet te lang. Frank moet zijn (Spaanse) autoverzekering betalen en heeft dat gisteren in vijf banken proberen te doen, wat maar niet wilde lukken. De beste reactie die hij kreeg, vond ik wel deze: “Kunt u morgen tussen 8 en 10.30 u terugkomen, a.u.b. Dan is de kassierster er.” Een wel erg aparte manier om een bank te runnen, denk ik dan, maar ja, van banken weet je helemaal niet meer wat ervan te denken. Vandaag onderneemt hij een nieuwe poging en de kassierster is er deze keer. Oef, nu hoeft hij niet naar de verzekeringsagent te lopen om die handje contantje te betalen. Misschien moest hij maar eens een Spaanse bankrekening open, een NIE-nummer heeft hij toch al.

De werkzaamheden aan de uitbreiding van de camping hebben gisteren stil gelegen met dat rotweder. Het hele werkterrein is veranderd in een grote modderpoel. Het enige voordeel daaraan is dat het pas gestorte grind nu goed doorweekt is en zich kan ‘zetten’. Aan de andere kant komt de timing van Olivier nu sterk in het gedrang. Zaterdag vertrekt hij met vakantie (uitgerekend naar Bali, verdorie) en hij had het resultaat nog willen zien. Of en na zaterdag nog verder gewerkt wordt, is zeer de vraag. Immers, ook deze aanleg gebeurt volgens Spaanse normen. Olivier geef aanwijzigen en zijn personeel voert dat uit. Daarbij is het best mogelijk dat de ideeën onderweg nogal eens worden aangepast. Normaal gezien zou je die ruimte opmeten, berekenen hoeveel plekken je er kunt realiseren en hoe groot die worden. Dan bepaal je waar leidingen moeten komen en dat zet je op papier om achteraf te weten wààr die buizen/stroomdraden terug te vinden zijn. Niet in Spanje. Je kapt daar een gat in de haag, hier doe je een boom uit, daar strooi je wat grind – oei, dat ligt nu toch wel op verkeerde plaats, zeker, dus schep je dat maar weer op – iets verder zet je een elektriciteitskast, daar steek je waterleiding in de grond. Zo komt het dat je op deze camping honderden kilometers irrigatiebuisjes kunt vinden, die ofwel nergens heen gaan, of waar alleen water uit komt als iemand de buis kapot rijdt. Natte vingerwerk van de bovenste klasse, dus. En loopt er wat fout, krijg je een opgewekt ‘mañana’ te horen. Geweldig volkje, die Spanjaarden. Toch voor zover ze geen honden aan bomen binden, geen stieren naar de verdoemenis helpen of vuurwerk laten ontploffen.

Waar mijn maag van omkeert, is een bericht van Handicap International, de NGO waar ik voor meer dan 100 % achter sta. Die vereniging, en ik dus ook, ijvert al decennia voor het verbod op landmijnen en verzorgt de slachtoffers daarvan. Ondanks alle inspanningen is dat aantal vorig jaar met maar liefst 75 % toegenomen. In 2015 kwamen minstens 6.461 personen om het leven of raakten levensgevaarlijk gewond door dit soort smerige en laffe wapens. Want laat ons wel wezen, het zijn vooral spelende kinderen, niets vermoedende landbouwers of andere onschuldige burgers die hierdoor getroffen worden. Zelf was ik twee keer in het centrum van Handicap International in Kampong Thom (Cambodja) en wat je daar te zien krijgt, is hemeltergend. Als je dat gezien hebt, ben je voor de rest van je dagen opgezadeld met een afschuwelijke huivering voor alles wat op een wagen lijkt, zelfs het knallen van vuurwerk is er dan te veel aan.

Je zult het van mijn niet vaak hoeven te beleven maar als je dan toch gevoelig bent voor het woord ‘goed doel’, surf dan eens naar Handicap International Belgium en stort meteen een bijdrage op BE80 0000 0000 7777.

Handicap International in Cambodja. Niet te begrijpen dat dit nodig moet zijn…

 

 

 

 

Wo 23/11 Regen, regen, regen

Eerlijkheidshalve en zeer ootmoedig moet ik toegeven dat Kees en Vera gelijk hadden om gisteren te vertrekken. Even na middernacht, ik was nog maar net weer binnen na de laatste plasronde van Huub, is het beginnen regenen. Dat is het in crescendo en onafgebroken blijven doen tot 13.30 u. Met nogal wat gevolgen. Gevolg 1: er moest in m’n voortent weer gehoosd worden. Aan de aansluiting op de caravan loopt iets fout met de afwatering en dat sijpelt daar naar binnen. Gevolg 2: in geval van regen zat Jos voorheen altijd met een plas voor zijn deur. Sinds men dat heeft proberen te verhelpen met een laag asfalt is die plas uitgegroeid tot een vijver. Gevolg 3: alle mogelijke verwarmingselementen op de camping draaien op 100 % van hun kracht. Gevolg 4: Huub heeft uren lang zijn kak moeten ophouden, letterlijk en figuurlijk.

Nu mag het voor mij best wat regenen. Dit land snakt naar water. Maar moet dat er nu altijd met bakken tegelijk naar beneden komen? Waarom niet elke dag een beetje zachte regen zodat die de kans krijgt in de bodem te sijpelen. Neen, altijd met plonsbuien tegelijk zodat de droge rivier bijna overstroomt en daags nadien weer zijn naam van droge rivier waarmaakt.

Op het gevaar af om voor fervente Tobback-fan te worden verweten – wat in feite wel zò is terwijl ik wel duizenden redenen kan verzinnen om dat niet te zijn – stond ik deze ochtend toch weer in steile bewondering voor zijn buitengewone gave van logisch denken. Gevraagd naar al of niet extra veiligheidsmaatregelen tijdens de eindejaarsfeesten, antwoordde de burgemeester van Leuven negatief met de opmerking: “Met terroristen is het eenvoudig: ofwel onderschep je ze tijdens de voorbereiding, ofwel kom je te laat. Ik denk niet dat een politieagent meer of minder dan nog een verschil kan maken.” Voilà, dat is nu krek wat ik er al een jaar over denk. Al laat je het verzamelde leger van heel de NAVO in de straten van Brussel paraderen, een pipo met kwade bedoelingen zal je daarmee niet van ideeën doen veranderen. In een beschaafd land horen militairen trouwens in hun kazernes te blijven. Tot nader order en ondanks alle schijn van het tegendeel is België nog altijd geen bananenrepubliek. In plaats van de bevolking de valse indruk van veiligheid te geven met wat soldaatjes in te zetten, zou men beter de staatsveiligheid wat meer armslag geven en die wat meer aan het werk zetten. Maar ja, we zitten nu eenmaal met een regering opgescheept voor wie impressie belangrijker is dan inhoud, lapmiddelen belangrijker dan beleid.

Omdat het weer de voorbije dagen toch niet was wat je er mag van verwachten, heb ik veel zitten lezen. Gisteren een boekje vastgenomen dat ik misschien al wel tien keer gelezen heb en dat hoogst waarschijnlijk nog ettelijke keren zal doen. Het werkje is amper 61 pagina’s lang maar je hebt er wel enkele dagen voor nodig. Het betreft “De eeuwige terugkeer van het fascisme” door Rob Riemen, al in 2010 gepubliceerd bij Atlas (ISBN 978 90 450 1856 0). Riemen inspireerde zich op de steile groei van Wilders; wij hadden onze Zwarte Zondag toen al lang daarvoor gehad. Intussen hebben de Amerikanen hun Zwarte Dinsdag gekregen. Dus probeerde ik te begrijpen hoe het allemaal zo ver is kunnen komen, welk mechanisme daar achter zit en wat de diepere drijfveren konden zijn. Dan zit je bij Riemen wel goed. Zeer sterk aanbevolen, dat boekje.

Helaas heb ik me, tijdens de lectuur van dat boekje, misschien iets te veel laten meeslepen en té emotioneel gereageerd op de Facebook-boodschap van kameraad Luc P. gisteren. Misschien was mijn uithaal iets te sterk; misschien ook niet. Mijn teerbeminde was overtuigd van het eerste. Erg mooi van haar hoe zij haar collega verdedigde en mijn reacties als overdreven rigide bestempelde. Daarom zie ik haar graag, trouwens. Intussen zat ze wel in Genk bij nichtje Inneke en Karel en kreeg ze verslag van hun kortstondig verblijf hier. Die beweerden dat het al met al nog meegevallen was. Een voorbeeld van extreme beleefdheid? Of angst voor de gevolgen als je Nemesis wakker maakt?

Inneke in betere tijden.

Het plasje voor de ingang van Jos is intussen een vijver geworden…

Di 22/11 De Leuvense Trump

 

Mijn straat begint leeg te lopen. In alle vroegte zijn Kees en Vera terug naar Nederland vertrokken. Vera vond het weer hier niet van die aard om nog langer te blijven. De bewolking en het beetje regen van de voorbije dagen, en de temperatuur die nog altijd niet onder 22 C° is gezakt zal/kan geen echte aanleiding zijn. Een drogreden natuurlijk, om niet hoeven te zeggen dat ze kapot gaat van heimwee naar huis, naar kinderen en kleinkinderen. Wacht dan maar tot ze weer in Den Haag toekomen. Dan mag ze pas beginnen klagen over het weer. De Duitsers van nr 5 zijn een uurtje later vertrokken en nog later deze voormiddag was het de beurt aan de Oostenrijkers van nr 7. Daar had ik eerst geen erg in tot ik die vrouw hier aan m’n hoek ‘Stop, stop!’ hoorde gillen. Haar man wilde de straat uit rijden maar – wat had je gedacht – zat met de caravan toch wel tegen het resterende muurtje van mijn tuin aan. Na vijf minuten heen en weer manoeuvreren is het hem uiteindelijk toch gelukt. Hugo, Jos en ik stonden met wijd opengesperde ogen en hoofdschuddend naar die Oostenrijkse stuurmanskunsten te kijken. Bijna had ik zin om naar Olivier te stormen met de mededeling dat hij mijn keuken maar moet slopen en mijn terras helemaal onder het asfalt bedekken want er zal wel altijd een oetlul te vinden zijn die er niet in slaagt de bocht te nemen, hoe breed je die ook maakt.

Gisteren moest ik wel eventjes lachen met Bert. Die had in m’n blog gelezen dat ik Barney McKenna goed gekend heb, nu ja, toch goed genoeg om bij hem in Howth te mogen logeren. Daarop dacht ik meteen: “Bert jongen, je moest eens weten hoe het er met Luke Kelly en Ciaran Bourke (die toen nog leefden) aan toe ging. Om van Ronny Drew nog maar te zwijgen.” Om Bert helemaal jaloers te maken, wil ik nog dit kwijt. Barney mat zich graag het imago aan van ‘fisherman’; hij liep dan ook altijd met zo’n schipperskepie – met anker – op het hoofd. In zijn tuin lag zijn “sloep” die al jaren geen water meer had gezien. Een week lang heb ik aan die boot zitten werken: afbikken en schilderen. Dan sleepte hij dat ding achter zijn aftandse Mercedes – die hij steevast ‘The Bomber’ noemde – naar de haven voor de plechtige tewaterlating. Het publiek stond er monkelend naar te kijken. Hij schroefde er een al even versleten buitenboordmotortje op vast, een Seagull 2 PK, en we probeerden de haven uit te varen. We zouden op makreel gaan vissen. Dat motortje was veel te zwak om er ook wat vaart in te zetten en Barney – doorwinterde zeerob als hij van zichzelf dacht te zijn – had geen rekening gehouden met het inkomende tij. We raakten nauwelijks voorbij de pier. Daar gaf hij me dan een lesje ‘hoe-makreel-te-vangen’. Je moest gewoonweg een ‘jiggler’ in het water gooien, een lood met een tiental haken en aandachttrekkende pluimpjes eraan, en die dan weer ophalen. Goede visvangst gegarandeerd. Aldus Barney. Na een half uur zijn we weer naar de wal gevaren om in de dichtst bij zijnde pub ettelijke ‘pints of Guinness’ naar binnen te hijsen. Barney had niet in de smiezen dat er achter zijn rug om stevig gegniffeld werd. In het naar huis gaan heeft hij bij een echte ‘fisherman’ een handvol makreel gekocht en Joke wijsgemaakt dat het eigen vangst was. Op het hoofd van mijn kinderen moest ik zweren dat ik zijn versie zou dekken. Bij deze houdt die ongewilde en afgedwongen medeplichtigheid op.

Wat heb ik me vandaag ook weer eens zitten verkneukelen in mijn goede kameraad Luc P. een geëerd gemeenteraadslid van mijn beminde stad en in de wandeling beter bekend onder zijn bijnaam die ofwel naar een schoonmaakartikel of naar één van 8.400 soorten Porifera verwijst. In een vorig leven deed hij zijn uiterste best om zichzelf als nachtburgemeester te promoten. Binnen twee jaar zijn het verkiezingen en dus zit kameraad Luc P. nu al volop campagne te voeren. Je kunt Facebook niet openen of het Witte Orakel heeft weer een of andere stelling tegen de huidige meerderheid geponeerd. Toen zijn clubje mee in de meerderheid zat, blonk hij uit in het stevig op elkaar houden van de lippen, en gebeurde er verder niets. Maar dat volkomen terzijde. Luc P. verspreidt om de twee dagen een persbericht waarin steevast dezelfde zinsneden terug komen: ‘toeristische troeven’, ‘internationale uitstraling’ of ‘glorierijk verleden’ en nog wat opgeblazen retorische blabla. Enig politiek opportunisme is uiteraard toegestaan, maar de populistische techniek en de demagogische woorden die hij daarbij gebruikt, zouden hem toch moeten aanzetten om per direct over te stappen naar N-VA of Vlaams Belang. In dat milieu is dat gebruikelijk en weet men dat te appreciëren.

 

Ma 21/11 Ethiek

 

Vandaag hebben Jos en ik het al heel vroeg over vriendschap in het algemeen en over berekende vriendschap in het bijzonder. Daarmee heb ik weer stof tot nadenken; dringend tijd om eens in m’n eigen vriendschapsverhoudingen te neuzen. Om tot de slotsom te komen dat je daar eigenlijk zelf wel wat aan verbeteren kunt. Op het vlak van gevoelens te uiten, die onder woorden te brengen, sta ik nogal zwakjes. Ik zie een hoop mensen heel graag maar misschien willen ze dat ook wel eens over mijn lippen horen rollen? Neen, eerder geef ik een knorrige snauw dan een compliment. Terwijl ik die sneer toch als een compliment beschouw, sta ik er niet bij stil dat men dat aan de overkant wel eens anders kan interpreteren. Misschien ga ik iets te veel uit van het principe ‘What you see, is what you get” en dat mijn vrienden dat dan ook maar als vanzelfsprekend moeten beschouwen. Wees dus gewaarschuwd: als u binnenkort van mij een pluim krijgt, stel je daar dan vragen bij. Misschien meen ik het niet echt? Misschien ben ik wel ziek in m’n hoofd?

Voor mensen die weleens denken dat ik een ondankbare vlegel ben, nog dit. Wanneer ik ‘dank u wel’ zeg, méén ik dat ook uit de grond van m’n hart. Maar… ik zeg dat ook maar één keer en ik ben nooit van plan om dat blijven te herhalen. Mensen die eindeloos naar bedankjes zitten te vissen, hebben je waarschijnlijk geen dienst bewezen uit vriendschap maar uit berekening en in de hoop van enig eigen profijt.

Het was deze morgen ook even slikken bij het lezen van de krant. In Polen is een mirakel geschied. Daar heeft men officieel een koninkrijk gesticht, terwijl het land toch een republiek blijft. ¿Qué? Jawel, Jezus Christus is vanaf nu officieel gekroond tot officiële koning van Polen. In aanwezigheid van alle bisschoppen, allerlei ministers én president Andrzej Duda is dat met veel bombarie afgekondigd in de kathedraal van Krakau, wat op zijn beurt een offciële zusterstad van mijn eigen Leuven is en zijn naam gegeven heeft aan een plein. Mijn wantrouwen t.o.v. Polen – het land, niet de mensen – wordt daarmee alleen maar groter. Dat begon bij Lech Walesa die met zijn acties als vakbondsleider de grondvesten vanonder de USSR aan diggelen sloeg maar van zodra hij in 1990 president werd, àlle eerdere principes overboord kieperde. Daarna stuurde Polen een zekere Wojtyla naar Rome die gedurende 27 jaar elke aanpassing aan de moderne tijden terug schroefde. En nu Christus tot koning benoemen… Huiverend en niet begrijpend kijken wij, Europeanen, tegen de Amerikaanse Biblebelt aan waar die schurk van een Trump zijn presidentschap aan te danken heeft. Intussen zitten we aan onze achterdeur wel met hetzelfde fenomeen opgescheept. Vergeleken met Polen is Staphorst een voorbeeld van progressief denken en leven.

Frank is na twee jaar nog altijd op zoek naar een gepaste afsluiting voor zijn plek. Lea wilt bloembakken met daarin een rek en klimplanten. Vorige week heeft Frank in La Nucia een tuincentrum van Grupo Navarro ontdekt en daar moeten we nu dus eens op verkenning gaan. Enorm uitgebreid (een voetbalveld groot) bloembakken in alle vormen, kleuren en formaten en mooie, frisogende planten. Ik vind meteen mijn gading en laad mijn winkelkarretje vol. Frank kan/durft geen beslissing te nemen en wilt nog eens in een ander tuincentrum in Alfaz gaan kijken. Net als we daar aankomen, schuiven de poorten dicht. Met de welkome hulp van Jos, steek ik de plantjes in de grond. Het is geen pretje om een plantputje te maken. Of je zit op beton, of keien, of een onderliggend plastic beschermnet uit vroegere tijden. Al met al ligt deze hoek er weer wat meer gekleurd bij. Zoals het ooit geweest is, zal het nooit meer worden maar als alternatief is het acceptabel. Opmerkelijk: die nieuwe strook asfalt blijft nog altijd mals en erger nog: het blijft stinken.

Mieke heeft een heel verhaal over legale diefstal en wettelijk toegestaan banditisme. Juist ja, ze heeft het over het bankwezen. Voor de recente werkzaamheden aan en de isolatie van het platte dak heeft ze een lening lopen, kwestie van fiscaal aftrekbaar. Bovendien brengt het spaarboekje 0,0000 % rente op. Dus denkt ze eraan om die lening vervroegd af te sluiten. Dat zou een profijt van € 732 opleveren. Helaas is er bij BNP Paribas Fortis een nieuw regeltje opgesteld. Elke wijziging van een lopend contract zal minstens € 750 kosten. Dus zouden we nog eens € 18 extra moeten opleggen. Gangsterisme op grote schaal en dat bij een bank die nog maar enkele jaren geleden van het faillissement is gered door de belastingbetalen. Door u en ik, dus. In de zomer heb ik alle overeenkomsten met die bank afgesloten en ben ik naar een andere overgestapt. Men vroeg me om de reden. “Vanuit ethisch oogpunt,” was mijn beknopte mededeling. De hogere directie had zichzelf weer een cadeautje gedaan met een premie van boven het miljoen. Aan zo’n mensen hoef je de betekenis van het woord ‘ethiek’ niet te vragen.

Zo 20/11 Leo & Els, Paul & Loraine

Het wasgoed wilde niet zo best drogen en dus had ik gisterenavond het droogrekje naar binnen gesleurd en het gaskacheltje aangestoken. Niet dat het veel geholpen heeft want deze ochtend moest ik alles weer buiten in de zon zetten want dat ding stond me binnen behoorlijk in de weg. Zat ik nog maar net op het terras te wachten tot het koffiezetapparaat het laatste gepruttel zou uitstoten of ik kreeg al bezoek met de groet “Ha, die Belg. Ik volg elke dag jouw blog.” Welnu, wat kun je dan anders zeggen dan “Aangename kennismaking. De koffie is net klaar en willen jullie ook een kopje?” Je moet tenslotte je fanclub een beetje verzorgen, nietwaar. Of Leo en Els die kennismaking even aangenaam vonden als ik, zul je hen zelf moeten vragen en/of wachten tot ze het er nog eens op wagen om een tweede keer langs te komen. Wel heb ik hen gevraagd om een tweede poging uit te stellen tot ik mijn reptielenfase verteerd heb en weer tot deze wereld behoor. Vòòr 11 u heb je namelijk veel kans dat ik geen zinnig woord over de lippen krijg. Na 11 u trouwens ook niet maar afgezien daarvan…

Blijkt dan dat we toch wel wat gemeenschappelijke kennissen hebben, dat ze hier op de camping staan maar op zoek zijn naar een betere plek (voor zover dat nog beschikbaar is), dat ze ook verscheidene keren op Costa Blanca in Alfaz hebben gestaan en dat ze het reilen en zeilen in deze regio op de voet volgen. Wat zeg ik: ze weten er verdorie meer van dan ik. Mag ook niet verbazen als je je stinkende best doet het statuut ‘heremiet’ te benaderen. Er ontspint zich wel een kleine discussie over de witte, rode en blauwe plekken hier op de camping en het verschil in oppervlakte en prijs daarvan. Om tenslotte tot de slotsom te komen dat er twee mogelijkheden zijn. Ofwel moeten de Spaanse meters dringend herijkt worden. Ofwel gebeurt het bepalen daarvan met de natte vinger en dat is dan weer sterk afhankelijk vanuit welk gat de wind waait. Ofwel is de directie van Benisol lichtjes kleurenblind. Ik meende hier ooit gelezen te hebben dat een blauwe plek minstens 80 m² groot zou zijn, maar die informatie is nergens meer te vinden. Enige duidelijk daaromtrent zou misschien niet misplaatst zijn. Hoe dan ook: morgen staat de koffie klaar, Leo en Els.

Daarmee is mijn vaste voornemen om deze voormiddag in de Mendoza Albir te gaan winkelen weer met onbepaalde tijd uitgesteld. En net als je Lea te verstaan geeft dat het tijd is om naar binnen te gaan om de cross in Koksijde niet te missen, komt Jos vertellen dat die afgelast is vanwege de stormwind. Dedjuu toch. Dus overschakelen op plan B dat ‘à la minute’ moet uitgevonden worden. In feite bestaat dat plan B eruit om erover na te denken hoe dat er zou kunnen uitzien.

Louis en Gerarda zijn deze ochtend in Benidorm gaan ontbijten. Spek met eieren, iets waar Louis verzot op is maar dat hij van Gerarda maar eens om de twee weken krijgt. Wegens gezondheidsredenen, klinkt het dan. Twee minuten later rijden ze dan met de scooter wel naar Moiraira om daar in de Veneziano een lekker ijsje te gaan eten. Wegens gezondheidredenen?

Mieke belt maar is uiteraard gehaast want ze heeft nog twee afspraken lopen. Haar neef Thomas – de IT-wonderdokter van de familie, zeg maar – is langs gekomen en heeft het kwaaltje in haar Macbook, haar tablet en haar iPhone verholpen. Oef, weer een zorg minder. Er volgt nog een hele uitleg over eigendomsverschuivingen van mijn vorige MacBook Pro naar haar, het bedanken van de vorige MacBook voor geleverde diensten en wat er nog allemaal op het programma staat. Mijn hoofd duizelt ervan en dus zeg ik maar dat ze moet doen wat haar het beste lijkt. Oef, weer een zorg minder.

De Noord-Ieren van Roma 2 (Paul & Loraine) zijn druk doende op de plek van mijn overbuurman John. Die is er niet maar zij palmen (waarschijnlijk met zijn toestemming) wel zijn terras in. Een feestje waar meteen twintig, dertig man tegenwoordig zijn. En maar hijsen! En maar lol trappen! En weer sta ik in stomme verbazing voor die Ieren. Er is geen volk in Europa dat zich op hetzelfde helse tempo lazarus weet te zuipen als de Ieren. Wat me ook verbaast, is dat pas rond de klok van zeven de eerste trui, het eerste fleece wordt aangetrokken. Dan zit ik al twee uur naast de kachel te huiveren. Een uur later gaan enkele moeders met hun kroost naar huis. Rond 21 u wankelt de eerste zattekloot naar zijn caravan. De écht geharde volhouders – Ieren met stamboom, zeg maar – zitten er nog om 23 u.

In 1972 en 1974 was ik in Ierland. De eerste keer was ik bij Barney Mc Kenna van The Dubliners en zijn (Nederlandse) vrouw Joke te gast. Nooit heb ik mensen gekend die zo’n ongedurig op de klok zagen kijken of het nog 11 u was, het openingsuur van de pubs. Waarom Joke vijf dubbele vodka’s en Barney tien glazen Guinness nodig hadden om de bibber uit hun handen weg te halen, mocht ik elke dag in ‘The Red Cocq’ in zijn woonplaats Howth beleven. Tegen sluitingsuur (15 u) waren ze weer lazarus. Na een dutje was het dan weer wachten tot 17 u voor we alweer de pub in doken. En om 23 u weer op huis aan, gewapend met ettelijke sixpacks Guinness onder de arm. De tweede keer ging het de richting county Clare uit, meer bepaald naar Doolin, een gehucht van nog geen tien huizen, ergens verloren gelegen aan de Cliffs of Moher. In de lokale pub was het op paasdag verzamelen geblazen voor iedereen die min of meer deftig een reel of een jig uit het hoofd kende, of een fiddle, concertina, Uillean pipes, bodhran of tinwhistle kon hanteren. Heel vroeg in de morgen kwamen dan op hun paasbest uitgedoste mannen van de Aran eilanden overgestoken in hun typische currachs (roeiboten van geteerde rundhuiden gemaakt). Hun malle en vormeloze tweed jasjes gingen meteen uit en die kerels kreeg je met geen stokken van de dansvloer, of het moest zijn om een nieuwe Guinness aan de toog te halen. Diep in de nacht kropen die mannen, stomdronken maar net alsof er niets aan de hand was, in hun currachs en roeiden bijna vier uur weer naar huis. Tja, met Ieren kun je beter niet spotten…

Doolin, waar het goed drinken en naar muziek luisteren is.

De Cliffs of Moher. Van hier tot in Amerika is er niets meer behalve Atlantische Oceaan.