De hitte van gisteren dreigt zich vandaag verder te zetten. Hoor je mij daarover klagen? Neen toch. Naar zijn normen bijzonder vroeg, vertrekt Frank naar Alicante om aan een zeer eigenaardig transactie te beginnen. De gehuurde Lancia moest na 60 dagen worden ingeleverd en als hij nu voor weer dezelfde periode een andere auto zou nemen, kost hem dat vier keer zoveel kosten als voorheen. Dat heeft alles van doen met de Semana Santa, wat hier over beschouwd wordt als hoogseizoen, alleszins wat prijsbepaling betreft. Daar moet je dus heel creatief mee omspringen en als het over geld gaat, is Frank daar wel heel goed in. Zijn oplossing: vandaag auto binnen en straks komt hij met een andere naar huis. Dat ding kost dan ongeveer 18 euro/dag. Vrijdag 3 maart vliegt hij naar België om zijn kleinzoon op te halen en levert hij die auto weer binnen. Op 7 maart komt hij terug en huurt hij een andere auto voor 60 dagen, alweer tegen iets minder dan 5 euro per dag. Dan is de paasdrukte immers voorbij. Zo zie je maar.
Telefoontje van Bart M. gehad (het is dan al 43 C° in de zon) waarin ik 1) aangepord word om tegen vrijdagochtend een nieuw stukje in te leveren en 2) om er over na denken dat hijzelf en Rikky E. mij willen komen bezoeken. Hoe zou het komen dat ik met deel 2 meer opgetogen ben dan met deel 1.
Ik wil in de keuken – nu ze nog kraakhelder is – alles afkitten en haal het nodige materiaal uit de kar. Blijkt dat de splinternieuwe tube siliconen totaal verhard is en dus alleen goed voor de vuilbak. Geen erg, zegt Frank, die intussen met een Opel Corsa komt aangereden. “Ik moet straks toch een lege gasfles naar Albir doen en kunnen we en passant bij de ferreteria passeren.” In mijn ogen een lichtjes naïeve uitspraak; als je op de Cap Blanch moet zijn en denken dat je daar na tien minuten weer buiten bent.
Toch niet te geloven hoe je daar als deserteur en overloper wordt beschouwd. Als Frank de lege gasfles weer inlevert – en de 60 euro waarborg terug krijgt – wordt hij benaderd als ‘Ach ja, u bent die mijnheer die hier weggevlucht is’. Frank daarop: ‘Ik heb twee jaar naar een vaste jaarplaats gevraagd en die niet gekregen. Was dat wel zo geweest, zat ik hier nog.’ Daar nog bovenop: ‘Ik mag vandaag mijn vrienden toch nog gratis gaan bezoeken, hoop ik want vanaf morgen moet ik daarvoor 6 euro betalen.’ Antwoord: een groen lachje.
Opvallend zijn wel de vele gaten, de talrijke lege plekken. Je kunt vanaf de receptie recht bij Nico en Christa naar binnen kijken. De caravan van Piet is weggesleept; die heeft hij ook niet meer constant nodig nu hij bij Rosa woont. Jan van Corrie zit terug in Prinsenbeek vanwege een nieuwe heup maar zou natuurlijk niets liever hebben dan terug in Albir te zijn. Met Jan Klijnsma heb ik een lange babbel. Zo’n fijne man mis ik hier op Benisol nu eens wél heel erg. Hij blijft nog tot 14 april. Leen is ook terug maar met zijn vrouw Tinne gaat het niet al te best. Gisteren had Jan Knaepen zijn verjaardag met een dertigtal vrienden gevierd in restaurant Yahoo, zo’n tent waar je voor 12,95 alles mag eten wat op de kaart staat en drinken tot je erbij neervalt.
Het werd zoals gevreesd. Bij Nico en Christa moest je meteen aan de pastis. Nu ja, niet voor Frank want die moest nog rijden. Free komt uit zijn siesta en Fab uit de flamencoles en het niveau van de gesprekken daalt evenredig met het niveau van de fles pastis. Het is al voorbij 19 u voor we de kans krijgen om iets te zeggen wat in de richting gaat van ‘we moeten nu wel weer weg’. We moeten nog naar de Lidl, Frank moet nog bij de tabakwinkel zijn en ik in de doe-het-zelf-zaak. En zo is het al na 20 u voor we weer thuis zijn. Lea is daar niet gelukkig mee. Mieke ook niet want die heeft al twee geprobeerd te bellen. Als ik haar later die avond zelf bel, schrik ik wel even als ze bij het afsluiten zegt: Tot overmorgen. Oei, er is nog zoveel te doen in die korte tijd, sla je dan in lichte paniek. Je wilt er natuurlijk alles aan doen dat ze het hier naar haar zin heeft, maar als de dingen niet zo verlopen, moet dat ook maar OK zijn. Tant pis.
Categorie: 2015 maart
Maandag 30 maart Leve de LED-verlichting
Het moest er uiteindelijk ééns van komen: een loeiend hete dag. Al om 9 u sloeg de thermometer op hol en die middag liep het tegen 35 C° aan. In de schaduw! Zo’n warmteschok is niet zonder kleerscheuren te overleven. Bij de minste inspanning trap je op je adem. Met de fiets reed ik naar de winkel en eens terug thuis vroeg ik mezelf af of ik helemaal van lotje getikt was. Na een half uur was ik nog altijd niet bekomen.
Lea heeft haar poetswoede vandaag gericht op mijn keuken, meer bepaald op het soort afzuigventilator die daarin boven het fornuis hangt. Je gelooft je ogen niet. Het lijkt wel een dampkap uit een goed beklante frituur waar al jaren niet meer gepoetst is. De vettige smurrie druipt er gewoonweg vanaf. Ik demonteer dat ding zo goed en zo kwaad mogelijk maar Lea wilt elke onderdeel fanatiek met Mr. Proper en tandenborstel te lijf gaan en dus moet Frank een handje toesteken.
Zelf gaan we terug naar Gascon voor de LED-verlichting. Ik loop nog even binnen bij CBS want sinds zaterdagavond doet mijn tv het niet meer waardoor ik Gent-Wevelgem heb moeten missen. Achteraf hoor je dan vertellen hoe spannend die wedstrijd wel niet verlopen is en dan wreet je toch wel helemaal je kas op. De meeste koersen verlopen zoals een vlakke etappe in de Tour: pas de laatste 15 km wordt er gekoerst zoals het hoort en wint Cavendish of Degenkolb. Komt er eens een wedstrijd waarin ouderwets gevlamd wordt tot op de meet, en dan krijg je op je scherm de boodschap ‘Scrammbled’ of ‘You don’t have the right to see this program’. Voor minder zijn oorlogen ontstaan… Aan de antenne ligt het niet; die staat rotsvast. Aan het toestel ook niet. Logisch gezien moet er dus bij TV-Vlaanderen iets fout zijn gelopen. Dus probeer ik mijn smartcard weer te activeren via internet (iemand moet mij komen vertellen hoe je dat kunt doen!) en daarna maar weer via een sms. Resultaat: NIETS! Morgen een naar Brussel bellen. Tot overmaat van ergernis laat sporza.be het ook afweten. De live-uitzending is alleen in België te ontvangen.
Goed, bij Gascon (en niet Gascoin zoals ik eerder schreef) krijgen we een hoop uitleg en nog meer goede raad over hoe we zo goedkoop mogelijk dat donkere hol tussen living en slaapkamer kunnen oplossen, wat me tenslotte net iets minder dan 100 euro kost. Maar ja, een mens moet er wat voor over hebben als je wilt dat je lieve schat kan zien wat er in haar kleerkast ligt.
Terwijl Frank uitdoktert hoe hij die sliert LED-lampjes zal bevestigen, schroef ik een nieuwe kapstok tegen de muur. Ik heb in onze onderscheidelijke operaties duidelijk meer succes dan Frank want hij doet de hoofdzekering knallen en moet dus naar de receptie om dat te laten herstellen. Bij de eerste test van die LED-toestanden baden we in een zee van licht. Ik vrees dat die lampjes niet te vaak gebruikt zullen worden.
Morgen moet Frank zijn huurauto weer inleveren en dus krijgt die een poetsbeurt. De aanvoer van bloembakken en potaarde heeft veel sporen nagelaten.
Het blijft zacht buiten en daarom gaan we op het terras van het restaurant eten zodat Huub ook mee kan. Voorgerecht is roerei met garnalen maar waarom in godsnaam moeten dat minstens 4 eieren per persoon zijn? Daarna een stuk gepaneerde bacalao die langs twee kanten over het bord hangt. En om te beginnen was er nog een gemengde sla waar je eigenlijk al genoeg mee gegeten hebt… De volgende keer vraag ik kinderporties.
Zondag 29 maart In Pastis Veritas
Vandaag ben op een haar na gespaard van wat Paulus overkwam toen hij van zijn paard werd gemept. Ei zo na was ik een bekeerling. Mijn zeer lieve overbuurvrouw Gerarda is, zoals elke zondag, terug van de mis en komt zwaaiend met een takje naar me toe. Ik denk dat het een stek van een of andere plant is maar… “t’ Is vandaag Palmzondag,” zegt ze zeer overtuigd. Waarschijnlijk kreeg ik een rare blik in de ogen want daarop volgt de vraag: “Ben jij dan niet katholiek opgevoed?” Wat kun je daar nu op antwoorden? De laatste keer dat ik het woord Palmzondag gehoord heb is pakweg 60 jaar geleden en al die tussentijd heb ik met heel weinig problemen en zonder tussenkomst van hogere machten weten verder te leven. “Je moet dit ergens tussen steken en je bent een heel jaar tegen brand en andere onheil beveiligd,” gaat het bekeringswerk verder. Waarop ik nogal spontaan: “Ach zo, dan heb ik dus geen brandverzekering nodig.”
Heel lang blijft dit voorval door me heen zinderen en ik voel me verschrikkelijk oud worden. Minder dan een jaar geleden zou ik hier heel erg bits op gereageerd hebben. Mijn respect voor andermans mening is altijd maar zo groot als de mate waarin mijn mening gerespecteerd wordt. Nu laat ik het gelaten over me heen komen. Nog een stapje verder en ik nodig Getuigen van Jehova op de koffie. Maar het zet wel aan om nog maar eens de waanzin van alle godsdienstige gedoe te overlopen. Gelukkig is dit gezegende olijftakje tegen brandgevaar maar een kwestie van ongevaarlijk bijgeloof maar waarom haalt iemand het zich in het hoofd om anderen daarmee lastig te vallen en hoe snel verglijdt dit niet in alles vernietigend fanatisme.
Veel tijd om daarover verder te piekeren is er niet want daar komt Frank. Met een klos zetten we de schommelende wand vast, passen we het geroofde badkamermeubilair aan, boren gaten om hinderlijke kabels weg te werken en bekijken we hoe we LED-lichten kunnen plaatsen.
Omdat wij niet meteen inzien dat onze heil afhankelijk is van een palmtakje, besluiten we deze heilige dag (?) met een heerlijke pastis en om onze zielenrust wel helemaal veilig te stellen doen we er nog een paar slokken bovenop. ‘Dieu reconnaîtra les siens’ denk ik dan maar, de woorden van Arnaud Amaury indachtig toen hij in 1209 minstens 20.000 mensen uit Béziers liet afslachten. Dat in de stille hoop dat hij mij niet herkent.
Zaterdag 28 maart Rooftocht in Sloopland
Weer vlamt de zon in volle glorie en dat laadt me op om alweer niet veel te doen. Helaas bestaan er nog mensen die daar anders over beslissen. Ik ben nog maar net goed ontdooid of Frank komt er al aan met een zak vol gereedschap. Zien we dat graag? Neen! Hijzelf trouwens ook niet maar Lea heeft hem gedwongen om iets te doen aan mijn toiletdeur die niet wilt sluiten. Gisteren heb ik magneetjes gekocht en er een paar tegen de deurstijl geschroefd. Helpt geen bliksem; blijkbaar is die deur lichtjes scheef getrokken. Bij nader toezien is het de wand waaraan die deur hangt die nogal losjes op de vloer is bevestigd en er voor zorgt dat het een gammel gedoe blijft. Frank haalt er de scharnieren af, we kopen er nieuwe maar ook dat is verloren geld en nog meer verloren moeite.
Helemaal achteraan op het terrein staat een tiental caravans voor de sloop; er is ook een Hobby bij en daar gaan we eens een kijkje nemen. Misschien zitten er nog wat bruikbare wisselstukken in. Ik haal het slot van de kleerkast weg en ook maar de scharnieren van de toiletdeur. Tja, en dan zie je dat die toiletruimte nog zo goed als intact is. “En als we dat kastje er nu eens uitnemen, en dat daar ook maar? Als het niet past, brengen we het gewoon terug.” Immers, mijn toilet is vrij naakt. Ik heb er wel een bakje om de handen te spoelen, verstevigd met een stang in de vloer maar verder is er geen enkele opbergruimte.
We passen en meten en bekijken hoe we de dingen het beste kunnen aanpakken. Het beste van al zou zijn om dat wastafeltje ook maar meteen te slopen en die uit die andere Hobby te gaan halen. Helaas zit dat gedoe achter een spiegel geklemd en die is met siliconen tegen de wand gekleefd. Zonder glasbreuk is die er niet meer af te krijgen. OK dan moet het maar blijven zoals het nu is.
In de keuken schroef ik nog wat leggers tegen de muur, wat minder tijd vergt dan het zoeken naar een plankje dat passend is. Het is behelpen met wat er te vinden is. Mooi is anders maar wij zijn vooral gefocust op het praktische facet.
Wat ik vooral zo mooi vind aan onze werkwijze is dat er een half uur gewerkt wordt terwijl we daarvoor minstens drie uur nodig hebben om te overleggen wat we zullen doen en hoe we het zullen aanpakken. Zo hebben we achteraf toch de indruk dat we druk doende geweest zijn en kunnen we verantwoord moe zijn.
Die avond laat ik me de aflevering van Foyle’s War niet afnemen en neem er nog maar een al wel drie keer bekeken aflevering van Wallander bij. Na tien minuten van een IJslandse film betaal ik de prijs voor de zware prestaties van deze rijk gevulde dag en geef toe aan de wegzinkende oogleden…
Vrijdag 27 maart En nog maar bloembakken
Eindelijk krijgen we het weer waar we deze winter al veel te lang op gewacht hebben. Om 9 u gaat de parasol al open want tegen die tijd is mijn reptielenfase al lang voorbij. Lea komt buurten, niet zozeer voor mij als voor Huub, en heeft met dit weer alleen maar zin om te blijven zitten. Ik spreek haar daarin helemaal niet tegen; zelfs bij slecht weer zou ik dat niet aandurven. Tegen de tijd dat Frank uit zijn bed komt, zijn we dus al aan de derde kan koffie toe.
Plots snort er een motor de bocht om, stopt voor m’n deur en ik moet heel goed kijken vooraleer ik Ron en Marja herken. Wat enig om hen eventjes op bezoek te krijgen. Ze staan nu ook weer op Costa Blanca na een tijdje bij Patrick te hebben gewacht tot die camperplek weer open ging. Het is daar ook alweer erg druk geweest maar met Pasen in aantocht vallen er ook gaten.
Frank krijgt dan meteen een lijstje van ‘to do’ mee. Lea wilt absoluut haar gekregen plantjes in potten zetten maar onze vorige aankopen zijn onvoldoende gebleken. Dus gaat het weer de richting van het tuincentrum in Altea uit. De kleinste maat van bloempot is niet meer voorradig en dus proberen we het maar met een tussenmaat. Met ziet ons daar graag komen en beladen met vijf nieuwe potten gaat het naar de elektriciteitszaak Gascoin. Ik wil LED-lichtjes in de kleerkast maar weet niet goed welk systeem en heb natuurlijk ook vergeten na te meten wat en hoeveel ik zoal nodig heb. De winkeldame legt ons in perfect Engels uit dat we misschien beter maandag terug komen. Dan is de technicus aanwezig en die kan ons met raad en daad bijstaan. Daarna naar de Lidl waar ik een voorraadje suikerwafels insla, brood en enkele kant-en-klare maaltijden voor in de diepvries.
Terug thuis horen we dat Rabisto is langs geweest maar dat hij nog een klant moest zien. Tja, dan moeten we maar zonder hem aan het aperitief gaan. Lea inviteert ons voor biefstuk met frietjes, meer Belgisch kun je haast niet verzinnen. We zitten tot laat buiten, in volle bewondering voor het nieuw aangelegde tuintje met de nieuwe bloembakken, terwijl Lea op het terras de frietjes bakt; wat ze heel plezant vindt. De Engelsman Ian is weg gegaan en er wordt lang en breed gesproken over diens mindere kantjes die hij de voorbije week ruimschoots heeft laten zien. Daarmee, en ook wel vanwege de flessen die Frank blijft opdiepen, wordt het vrij laat. Met mijn hoofd in de wolken, terwijl er geen streepje wolk aan de hemel te bespeuren valt, ga ik terug naar Helsinki 2 en ik ben erg verheugd dat ik bij de eerste poging het sleutelgat kan vinden.
Donderdag 26 maart En maar verder saneren…
Al heel vroeg vertrekken de gemotoriseerde campingbewoners voor een rondje in de omliggende bergen. Ik wil er liever niet naar kijken want dat roept alleen maar hartpijn verwekkende herinneringen op.
Een sms van Nico om te vragen of ik vandaag thuis ben. Gelukkig moet ik vandaag niet naar Madrid of Barcelona en dus is de kans héél groot dat ik minstens een halve dag op camping Benisol zal te vinden zijn. Anderhalf uurtje later komt Nico eraan om een handje toe te steken bij de sanering van mijn elektriciteitsnetwerk. Soms weet je wel waaraan je begint maar niet waar het ophoudt; hier weet je niet waar te beginnen en het houdt helemaal niet op. Hier vind je lusterdraadjes die een heel netwerk voeden, uiteraard zonder aarding, afgeknipte Britse stekkers die met een kroonsteentje (een ‘suikertje’ of ‘chocolaatje’ in sommige streken) vervangen zijn door een Europese stekker, losliggende of rondzwervende draden die onder stroom staan, draden die 50 cm verlengd zijn en verbonden met wat tape, enz. enz. enz.
We vinden overal draden die nergens heen leiden en als ze al ergens voor dienen weten we niet waarvoor, niet waar ze hun spanning vandaan halen of waar ze naar toe gaan. Om het kort te houden: we vervangen zoveel mogelijk draden door nieuwe draad mét aarding, verwijderen ettelijke nutteloze stekkerdozen en tientallen meters draad en kabel.
’t Is al voorbij 14 u als ik eraan denk dat Nico nog niets gegeten heeft. Dus gaan we naar het restaurant voor een slaatje en een spaghetti. Nadien doen we nog wat verder. Pas tegen zes vindt Nico het welletjes en Frank voert hem terug naar de Cap.
Later die avond wil ik het licht in de caravan aansteken en wham! Daar gaat de zekering. Misschien hebben we net iets te veel gesaneerd… morgen uitvissen wat er fout gelopen is.
Woensdag 25 maart Bijna nieuw gasfornuis
Lea komt al heel vroeg en heel dringend haar hart uitstorten. Hun Engelse vriend Ian begint zijn lasten zwaar te leggen. Ze kennen de man nu al jaren maar hier en nu doet hij zich totaal anders voor dan wat ze van hem gewend zijn. Het is een en al frustratie, negativisme en jalouzie. Ze zijn hem duidelijk liever kwijt dan rijk. Zelf had ik ook al ondervonden dan Ian een besluitloze energiezuiper is, meer nemer dan gever, iemand die op elk moment alle aandacht op zichzelf wilt vestigen en tot de geborneerde Britse lagere middenklasse behoort en daar helemaal niet tevreden mee is.
Gedeelde smart is duidelijk halve smart want na haar klaagzang wilt Lea er weer helemaal in vliegen. Een uurtje of zo later duikt ze weer op met een emmer schoonmaakproducten, sponsjes, schuurborstels… ze zal vandaag mijn fornuis een stevige beurt geven. Tot nu toe heb ik dat nog niet gebruikt omdat het ding haast niet functioneert vanwege de opgehoopte vuiligheid. Over een gekregen paard mag je natuurlijk niet te moeilijk doen en zelf had ik de moed nog niet gevonden om deze hopeloze situatie aan te pakken. Voor Lea is het een uitdaging en volgens Frank bestaat er niets dat zij niet proper krijgt. Ik mocht alleen alles demonteren wat uiteen te schroeven is en ook daarvoor moest ik me in allerlei bochten wringen. Uren lang is ze doende geweest met afgedankte tandenborstels, schuurborstels en wonderproducten. Voor mij is het resultaat verbluffend maar zij is nog niet tevreden. Terwijl ik denk een zo goed als nieuw fornuis te zien heeft zij in de oven (waarschijnlijk met een vergrootglas) nog enkele aangekoekte en ingebakken vetspatten ontdekt en die wilt ze er ook nog uit verdwenen zien.
Intussen had ik de spulletjes van Mieke uit de camper gehaald maar waar daar mee gebleven. Ongevraagd en zonder haar inspraak heb ik een hele muurkast voor haar gereserveerd maar daarin zijn maar drie leggers beschikbaar. Veel te weinig en dus moeten daar extra stapelplankjes in. Dat probleem bespreek ik met Frank en met wat er allemaal aan beschikbaar materiaal rondslingert, herverdelen we de beschikbare ruimte. Op die manier wordt het pas pijnlijk duidelijk dat de gang tussen het woon- en slaapgedeelte een donker hol is en dat we daar een oplossing moeten voor zoeken. Een slinger LED-lichtjes zou kunnen. Op zoek naar een 12 volt-aansluiting, ontdek ik een verborgen sfeerverliching, die nog werkt ook. Alleen vreemd dat de schakelaar daarvoor zich op het paneel van de keukenblok bevindt. Maar daarover kunnen we niet klagen.
Frank slaagt er zelfs in om de kachel in de caravan aan de praat te krijgen maar als ik later die avond het nog eens probeer om ze aan te steken, wilt het mij helemaal niet lukken. Onhandigheid zonder grenzen, zeg maar.
Al met al is er geen tijd geweest om voor eten te zorgen en dus gaan we maar weer eens in het campingrestaurant eten. Ik neem de linzensoep en gestoofd konijn maar na het slaatje en het voorgerecht zit iedereen al barstensvol. Beter uitgekiende porties zouden hier niet misstaan, vinden we alle drie. Maar we zijn het er wel (weer) over eens dat we hier verdomde lekker kunnen eten voor verdomd weinig geld.
Dinsdag 23 maart Plantjes- en potjesdag
Regen is en blijft ons deel. In de voormiddag kun je niet droog buiten komen en het is verdorie zelfs koud. Na de middag trekt het wel open maar zonder trui is het toch niet te doen. F&F hadden een stapel planten naar Lea gebracht, als beloning voor het feit dat zij een nieuwe rits in hun voortent had gezet. Spijtig genoeg konden ze niet lang blijven. In de nabije toekomst zal beter georganiseerd moeten/kunnen worden, eens als iedereen alles op zijn plek heeft. Ik moet de kar nog leeg maken en F&L hebben nog een keukentent nodig. Daarover is al een en ander te doen geweest. Eerst wilde Lea een houten schuurtje maar dat mag niet meer van de campingbaas, m.a.w. het mag niet meer volgens de kampeerwetgeving vanuit Valencia. Kunststof en tentzeil mag dan weer wel. Frank heeft al heel internet afgespeurd maar een kunststoffen schuurtje, in de afmetingen en afwerking zoals F&L graag willen, valt nog veel duurder uit dan een houten gebouw in planken van 4 cm dik. Dan toch maar zeildoek?
Ze gaan hier een kijken, daar een catalogus ophalen en vlakbij de deur vinden ze hun gading. Groot genoeg, goede indeling, hoge kwaliteit van doek, het is op voorraad en dus meteen beschik maar… de kleur is blauw. En laat dat nu uitgerekend niet passen bij de voortent. Bovendien blijkt blauw een kleur waar Lea een hekel aan heeft. En dan zijn er mensen die nog durven beweren dat het leven van een kampeerder vrij van zorgen is…
Hoe dan ook, ik wil het kale stukje grond aan mijn terras nog wat meer kleur geven en F&L willen de plantjes van F&F een degelijk onderkomen bezorgen, m.a.w. er dient gezocht naar geschikte bloembakken. Dus karren we naar het tuincentrum aan de 332. Ik zie er een mooie geëmailleerde pot van 40 x 40 x 40 cm maar nergens de prijs ervan. Vragen aan de balie, opzoekingwerk in catalogus en computer en dan moet dat 68,50 euro kosten. Ik heb er minstens twee van nodig om mijn ‘domein’ enigszins af te bakenen en dus lijkt me dat wel een erg dure zaak te worden. F&L vinden het een dure winkel en we gaan ook eens in Altea kijken. Net voorbij de brug is daar ook nog een tuincentrum. Vriendelijke mensen, goede bediening, erg weinig aanbod qua tuinbloemen maar we vinden er onze gading tegen betaalbare prijzen. Ik koop er een stapel cactussen à 1,91 euro waar diezelfde exemplaren in Albir 4,95 euro geprijsd stonden. Toch wel een merkelijk verschil, zou ik zeggen.
Dus wordt een en ander nog in de grond gestopt en we besluiten deze dag met een glaasje. Wie zei daar weer dat kampeerders een lui en lusteloos leven leiden?
Maandag 23 maart Nog tien dagen
Ook de derde lentedag begint met een betrokken hemel maar de temperatuur is best te verdragen. Zit ik buiten te genieten van de eerste koffie, komt daar iemand voorbij waarvan je denkt: hé, die ken ik van ergens. Guy Van de Pee die in november nog op San Antonio stond, me op de Cap Blanch is komen bezoeken en hier gisterenavond laat nog is toegekomen. Hij heeft hier wel wat kennissen rondlopen die samen met hem motortochtjes in de bergen maakten. Guy is in revalidatie van een knieoperatie en zijn vrouw Suzanne komt op 3 april ook naar hier. We hebben een fijne babbel en dan vliegt de tijd voorbij.
Rond 11 u begint het voorwaar weer te regenen. Voor heel even maar, hoop je. Helaas blijven de regenbuien de hele dag op elkaar volgen. Zo zit je even buiten, zo kun je weer naar binnen.
Met Guy, Chris, André, Ferdinand en Marita zit ik bij Luc en Willy gezellig te buurten als Frank langs komt op weg naar de stalling. Even mee naar ginder en weer een lading naar hier verhuisd. Ruw geraamd moet ik nog dertig keer over en weer rijden vooraleer de kar min of meer leeg zal zijn. Wat een hoop ellende een mens op zeer korte tijd bijeen spaart, is nauwelijks voorstelbaar. En zo heb je er weer een oorzaak van hoofdpijn bij: waar in godsnaam moet ik met al die rommel blijven?
F&L hebben onderhand het idee van een houten schuurtje verlaten en zoeken nu hun heil in een blokhutje uit kunststof. Geen onderhoud nodig maar ook weer geen sinecure om iets binnen menselijke afmetingen te vinden. Ik zou niet graag een joekel van 3 bij 4 meter voor m’n neus hebben staan als ik zie dat mijn keuken al een kwart van mijn terrasruimte inneemt.
Het blijft maar regenen en Huub heeft geen zin om zijn poten nat te maken. Dus kruipen we met z’n tweeën maar lekker in de zetel en zappen ons door de avond.
Nog tien dagen en Mieke komt op grote inspectie van wat zij nu al mijn ‘residentie’ noemt.
Zondag 22 maart En daar komt John
Wel, wel, wel, als dit de lente is… Mist boven de Helada, flauwe zon boven Benidorm, donkere onweerswolken met donder en bliksem aan de andere kant. Geen vijf minuten later is de hele situatie nog hetzelfde maar zijn de elementen naar een andere hoek verhuisd. Fleece uit, trui uit en dan zit je in je T-shirt en een minuut later gaat heel de verkleedpartij weer in omgekeerde richting. Gelukkig blijft het droog.
Frank en ik spijkeren een stukje grondzeil vast aan de toegang van mijn perceel. Kwestie dat Mieke binnen 11 dagen met een propere voet het pand kan betreden. Verder dan dat dragen onze werkzaamheden vandaag niet. We zitten met Ian een beetje te leuteren en dan is het tijd voor Milaan-San Remo, de meest saaie klassieker op de kalender. Zelfs als de tv-uitzending aan de voet van de Cipressa zou beginnen, is het nog geeuwen tot aan de top van de Poggio. En dan wordt er gesprint en wint John Degenkolb. Geeuw, geeuw, geeuw. Nokere Koerse heeft meer spankracht.
Nog een beetje buiten zitten in afwachting van de bekerfinale. Hoewel ik daar helemaal niet in geïnteresseerd ben, bekijk ik het begin van de wedstrijd tot de eerste goal valt. Dan belt Mieke die Chris K. op bezoek heeft en daarna is het tijd om te gaan eten in het restaurant van de camping. En alweer valt het zeer goed mee wat we op ons bord krijgen. Een primeur voor mij was de geroosterde courgette met honing. Lekker!
Aan de tafel naast ons komt een dame zitten die denkt dat wij Engelsen zijn omdat Ian erbij zit. Blijkt die dame uit Leuven te komen. Haar vriend bij wie ze op bezoek is, is opgenomen in een home om te revalideren van een hartaanval en overmorgen vliegt ze terug naar België.
camperhuub 