Dag zoon. Proficiat. Vandaag zouden we jouw 48ste verjaardag vieren. Als en indien…
De hele vorige week heb ik geprobeerd jou een brief te schrijven. Of liever gezegd: geprobeerd de gevoelens waar ik de afgelopen 16 jaar op zitten kauwen heb van me àf te schrijven. Verdorie, wat was ik goed op dreef. Nog voor ik het me realiseerde zat ik aan zes A4-tjes en ik vond mezelf nog maar halfweg zijn. Het was een litanie van allerlei herinneringen, goede en vooral kwade, maar veel te uitgebreid, veel te lang uitgesponnen, en een volhardend lezer ben je toch al nooit geweest. Dus: select all & delete. Herbeginnen van vooraf aan.
Eigenlijk wil ik alleen maar iets zeggen, iets wat ik in het verleden altijd heb nagelaten te verwoorden, namelijk dat ik mezelf een enorme geluksvogel vind omdat jij in mijn leven geweest bent. OK, we hebben er alle twee een behoorlijke rotzooi van gemaakt maar dat laatste jaar van je bestaan maakte niet alles maar dan toch heel veel goed.
Misschien leken we te veel op elkaar, Vlado. Wederzijds veel te karig met liefde omgesprongen. Botsing van uitgesproken ego’s. Alle twee eeuwig zoekend naar een betere zelf, naar wie we eigenlijk zijn en hoe met elkaar om moesten gaan. Verloren gelopen dolers in deze warrige wereld en hoe harder we naar het juiste spoor zochten, hoe meer we de weg kwijt raakten. Elkaar verwijten naar het hoofd slingeren; het ene al meer terecht dan het andere. Te veel moeite gedaan om in alle omstandigheden de stoere bink uit te hangen. Onszelf verschuilen achter een grote bek. Grijnzende grootspraak naar buiten, huilen in stilte. Ergens in een afgelegen hoekje.
Nog altijd zit ik regelmatig in zo’n hoekje, maar wel steeds minder lang en met minder natte ogen, want eigenlijk was jij, wat stoere bink-gehalte betreft, nog veel straffer dan ik. Ik had je verdomme nog zo gewaarschuwd dat er uit die getroebleerde gedachtegang van jou maar één besluit te trekken was. Maar ja, je wilde toch al nooit naar me luisteren en koppig heb je die consequentie aanvaard. Mijn respect!
Dag zoon…
camperhuub 
Sterkte
Lieve Guy, ontroerend onder woorden gebracht. En het is zo, het is niet omdat ze gestorven zijn dat onze relatie met hen er niet meer is. Dat is voor de overblijvende de moeilijke opdracht. Ik omarm je met alle warmte en Vlado ook. Tie
WAAAUUW ! Dit is groots , meer woorden zijn overbodig , jij weet je wat ik bedoel . ( ’n mooie Zoon )
Sterkte nonkel