Het moet toch weer lukken. Mieke is in ’t land en het begint te regenen. OK, dat is dan wel ’s nachts om 4.10 u en laat ons zeggen dat het tegen 10 u toch weer opgedroogd is. Het blijft heel de dag evenwel frisjes in het gezelschap van Mister Sombermans. Eigenlijk zouden we Mieke’s reisplannen eens moeten bekijken – en eventueel bespreken – maar dat wordt een hopeloze zaak want stelselmatig wordt onze tête-à-tête onderbroken door bezoekjes allerhande. Ach ja, dat ceremonieel had ik wel verwacht; het is immers vaste koek bij iedereen die een tijdje weg is geweest en dan weer moet bijpraten. Er wordt dus wel wat koffie gezet…
Wie er gisteren bij was op het feestje voor Lea’s verjaardag, is vol lof over de keuze van het restaurant. Prachtige locatie met een verbluffend uitzicht op de baai van Calpe tot in Benidorm. Iemand vond het spijtig dat we per vier aan een tafeltje zaten, maar zet 16 personen aan één grote tafel en je kunt ook niet praten met iemand die twee plaatsen verderop zit. Tot aan het dessert zat ik nog stijf van de zenuwen zodat ik me van het etentje zelf maar weinig meer herinner. Het dessert wél want dat was taart met whisky. Een hapje naar de bek van Frey en mezelf. We suggereerden zelfs die taart zo maar te laten en te vervangen door een dubbele portie whisky. Helaas lukte dat niet. Al met al een lekker nagerechtje.
Na het petanque komen Sjef, Anita, Wim en José wat drinken. Om dat naar hun aloude gewoonte buiten te doen, is het nu toch wel wat te fris. Een gezegend recept voor een portie gegarandeerde gezelligheid = men neme enkele biertjes, enkele flessen wijn en daar laat je 6 Brabanders op los, zowel noordelijke als zuidelijke. Het verschil tussen die twee soorten Brabanders is eerder klein, ondanks een kunstmatige staatsgrens. Boven die lijn gaat men iets sneller uit de bol bij de woorden ‘carnaval’ en ‘polonaise’, en sinds de Vrede van Munster heeft men zich door de Hollanders een vreemd accent laten opdringen. Voor het overige weten zij – in tegenstelling tot die van boven de Moerdijk – wél waarom hun provincie Noord-Brabant heet, namelijk omdat er ten zuiden daarvan ook nog een Brabant bestaat, weliswaar verspreid over drie Belgische provincies en een hoofdstedelijk gewest. Harba lori fa, zong de hertog! Wij hebben een ander pensioenstelsel, een andere gezondheidszorg en betaalbare huisvesting is langs beide kanten van de grens even moeilijk te vinden. José houdt nog altijd even veel van haar Lakense herder Rex als wij van onze Groenendalers Moor I en Moor II. We lezen allemaal graag boeken met dit verschil dat Anita voorstander is van de elektronische versies – “Op die manier kan ik er 300 meenemen in de camper” – terwijl ik nog altijd de geur van drukinkt en het knisperend geluid van de papieren versie nodig heb.
Als iedereen maar gelukkig is…
camperhuub 