Vrijdag 20 december

Nog maar net was ik er gisteren in geslaagd om in mijn blog te vertellen dat het opgehouden was met regenen, of daar begon het alweer. Huub deed niet eens de moeite om zijn neus aan de deur te steken. Gelijk had hij. Heel de nacht door is het blijven gieten.
En dan… om 11 u in de voormiddag staat deze regenboog aan de hemel (zie foto). Hopelijk de aankondiging van een zéér lange zonnige periode.
Helaas, driewerf helaas… het wordt er niet beter op. Na de regen, en nadat de zon een beetje moeite doet om erdoor heen te komen, steekt de wind op. En wind is hier écht wind. Ik ga een beetje bij Ferdinand op zijn terras zitten want zijn camper staat dwars op die wind. In de zon is het toch wel uit te houden maar weer helaas, duurt dit niet lang. Van zodra je het daar een beetje naar je zin hebt, draait die wind weer uit een ander gat en moet je noodgedwongen wel weer naar binnen. Daarom hadden Martin en Petra hun wandeling al behoorlijk ingekort en zijn dan maar mee in de kar komen zitten tot Martin weer heel dringend naar Jeroen Meus moet gaan kijken. Heel straf, in feite, hoe die Leuvense kok er op zo’n afstand beter in slaagt dan ik om Martin uit mijn kot te krijgen. Als wij zeer binnenkort de Lotto winnen, en als alle snobs uit de Luzine wegblijven, moeten wij er eens gaan eten. En in het geval van die Lottowinst, neem ik de rekening wel op mij.
Lucas is net terug uit Nederland en heeft het er blijkbaar wel naar zijn zin gehad. Hij en Yvonne zijn van plan om hun zaak over te laten en dat zou nog wel eens sneller het geval kunnen zijn dan zij (en ik) verwachten. Luc wil dan weer zijn verleden van ‘masseur’ terug opnemen. Dat is trouwens de reden waarom hij naar Nederland moest. Kwestie van weer een beetje in het vak te komen en zich bij te scholen.
Mieke belt met het nieuws dat er nog altijd geen nieuws is vanwege Eddy, mijn schoonbroer. Hopelijk slaagt hij erin om in Nairobi te komen en vandaar naar België. De kans daarop blijkt intussen toch sterk toegenomen te zijn.
Jan en Ria, en mijn broer Jo, zijn deze avond thuis om met de kaarten te spelen. Ik kan me levendig voorstellen dat mijn lieve vriendin Ria nu liever in mijn positie verkeerde. Met drie absolute fanatiekelingen, die alleen aan winnen denken, aan tafel zitten, is niet altijd een pretje. De zucht naar winst staat heel vaak het spelplezier in de weg. Ria en ik weten dat.
Gisteren in één ruk alle vijf de afleveringen van ‘The Fall’ bekeken. Niet alleen omdat ik een hevige boon voor Fillian Anderson heb maar vooral omdat die Britten enorm goed weten hoe een verhaal op te bouwen en ook nog goed in beeld weten te brengen. Laat er maar snel een tweede seizoen van deze reeks volgen a.u.b.
Bekommerd als altijd, bracht Petra me twee films om mijn lange avonden op te vullen. Na twee minuten herkende ik het hele verhaal van ‘The War Lord’ met Nicolas Cage – iets dat me maar zelden gebeurt – en dus moest de James Bond-film ‘Casino Royal’ eraan geloven. Na de ongeloofwaardige plot en de nog meer ongeloofwaardige uitwerking ervan, en omdat het nog niet laat genoeg was om op internet te kunnen, heb ik dan maar de eerste Millennium-film weer eens uit de kast gehaald. Een verademing, die noordelijke aanpak.