Maandag 18 maart

Weer een slechte nacht achter de rug en al om 7 u buiten. Een prachtige zon, geen wolkje aan de hemel. Fab was er ook heel vroeg bij. Ze wilt mee met de dagelijkse wandeling van sommige Nederlanders die dan tot in Altea lopen en terug, goed voor stapje in de wereld van zo’n anderhalf uur. Huub doet raar en wilt nergens een hoopje leggen. Hij heeft duidelijk zijn dagje niet. Fab vertelt me dat ze Salamander niet gezien heeft, terwijl we daarvoor toch een restaurantbezoek hebben afgeblazen. Twee minuten voor dat feuilleton werd uitgezonden heeft hun tv-verbinding het laten afweten en Frey is in de gietende regen nog wat gaan friemelen aan de schotelantenne maar wel tevergeefs. Daarstraks kwam ze zeggen dat ze de tv weer hadden opgezet en dat er geen enkel probleem was. ‘De Wraak van de Salamander’ zou misschien een goede titel zijn voor een tweede seizoen van die reeks, en de eerste aflevering ervan begint dan met een groot zwart vierkant met daaronder in kleine witte letters: ‘Opgedragen aan Frey en Fab’. En zeggen dat we voor dezelfde moeite een goede Chinees hadden kunnen doen…
Dames en heren thuisblijvers, ik weet dat het niet mooi is maar het moet me toch van m’n hart: het werd vandaag een dag waarvoor ik hier zit. Marcellekes-tijd! Eindelijk! En wat je dan op zo’n dag waar iedereen op zitten wachten heeft? Niets! Je zit, zoals de rest van de wereld, gewoon buiten en wie langs komt heeft wel iets te vertellen over hoe fijn het is dat de zon schijnt en dat de wind is gaan liggen. Op mijn strategisch plekje komt de hele dag wel wat volk voorbij maar plots is dat een heel stuk beter gezind en meer mededeelzaam dan de vorige dagen. En op die manier is het middaguur voorbij voor je beseft dat het al zo laat is. Alle voorgenomen taken zijn blijven liggen; mijn was kan ik morgen ook doen, die vloer dweilen kan nog wat wachten, en ook de douche wordt weer uitgesteld.
Iets na de middag komt een nieuwe buurman toe, een Belgische nummerplaat. Gaby en Betsy komen uit Ertvelde, het dorp van Eddy Wally. Ze hebben het hele eind van onder Cartagena tot hier gereden en ik bied ze meteen een kop koffie aan. Ze zijn na half februari in België vertrokken en hebben in Frankrijk rot weer gehad, tot net voor Madrid. Regen en sneeuw. Vanaf Malaga hebben ze de kunstlijn gevolgd en het was overal al even wisselvallig weer als hier, misschien zelfs nog iets minder goed.
Als de ‘boulespelers’ zich klaar houden, betekent dat het sein om andere oorden op te zoeken. Huub blijft op sukkel; het is precies tegen zijn zin dat hij mee wandelt en herhaaldelijk maakt hij aanstalten om terug naar de camping te gaan. In de CopaRopa zit volk op het terras en Luc en Yvonne hebben het druk. Niet veel tijd om een beetje te lullen, dus. Omdat ze straks nog naar Benidorm moeten, trek ik tegen 16 u dan maar terug naar de camping en om een of andere reden lopen we onderweg F&F mis die op weg zijn naar waar ik vandaan kom. Het scheelde hem maar een paar minuten.
Ik zie hun gesloten tent en denk dat ze bij Matheo zitten maar gelukkig volg ik m’n impuls niet om meteen tot daar te lopen, anders had ik ze daar ook weer mislopen. Anderzijds is het ook best aangenaam om van de namiddagzon te genieten. Helaas steekt dan de wind weer op en moet je toch weer een pull aantrekken.
Mieke heeft gebeld met de mededeling dat men in België tegen woensdag weer sneeuw verwacht. Tja, de begrippen ‘nawinter’ en ‘voorlente’ krijgen bij ons weer een nieuwe dimensie. Het nummer ‘I’m dreaming of a white Eastern’ dreigt niet alleen een tophit maar ook nog werkelijkheid te worden. En nu gaat mijn schat iets eten met onze maat Donna.

GELUKKIGE VERJAARDAG, LIEVE MIEKE!

Zondag 17 maart

Afschuwelijk slecht geslapen terwijl ik toch pas om 2 u in mijn bed lag. Om het uur weer even er weer uit en om 5 uur dacht ik gewoon op te blijven maar daarna kon ik toch tot 7 u slapen. En dan loop je hier over een doodse, zondagse camping naar de uitgang terwijl de zon probeert over de horizon te klimmen. Mooi, ware het niet dat aan die poging abrupt een einde wordt gemaakt door een pak dreigende onweerswolken.
De temperatuur is OK en dus blijf je, toch wel lichtjes ingepakt, buiten zitten om de dagelijkse ontmoeting tussen Huub en Hans niet te bemoeilijken. Hans gaat vandaag trouwens naar de markt voor een ‘lekker broodje frikandel’.
Na 10 u is mijn buurt helemaal wakker en de volgende uren zie je iedereen naar buiten druppelen. Ik hou wel van die zondagse leegte hier. Hoewel het een dag wordt van even buiten en dan weer snel naar binnen omdat het te fris is.
Tegen de tijd van het ‘boelen’ zit ik me al te verkneukelen. Vier Noren zijn aan het spelen als de rest van de Nederlandse kolonie toekomt. Ik ben vooral benieuwd naar hun reacties en die komen er. Die Noren verstaan geen Nederlands en trekken er zich dus ook maar weinig van aan. Gelukkig zijn er niet veel spelers en zijn voldoende banen beschikbaar. Die Noren zijn minder ervaren en hebben het vaak moeilijk om de ballen binnen hun eigen baanvak te houden, wat dan weer op gebrom onthaald wordt.
Ik heb mijn binnenpretje gehad en trek met Huub de stad in. Het is nauwelijks te geloven maar hij trekt me mee de richting van de CopaRopa uit en eens daar aangekomen, stormt hij meteen naar de deur die helaas gesloten is. Hij hinkt weer erg en dus gun ik hem even rust op het terras van Matheo. Het is vandaag Milaan-San Remo en ik hoop stilletjes dat dit hier wordt uitgezonden. Fab beweert toch dat men in Spanje ook overal de klassiekers volgt. Kan wel zijn maar dan toch niet bij Matheo. Wielrennen is geen voetbal (gelukkig maar). Aan de overkant van de straat wordt heel luidruchtig Saint Patrick gevierd en voor zover ik kan zien, feesten de Britten al even luidruchtig mee. Och ja, ‘The Wilde Rover’ is zowat internationaal erfgoed.
Terug ‘thuis’ spreek ik mijn Nederlandse buurman Dick aan en eindelijk kan ik hem toevertrouwen dat ik poepjaloers ben op zijn Jaguar. Ik nodig hem en zijn vrouw Janie uit voor een drinkje – hij houdt het bij fris – en we hebben een zeer aangename babbel. Een fijn koppel dat weet wat genieten van het leven betekent, hoewel hij, volgens eigen zeggen, ‘nog altijd in doe-termen denkt’. Tot voor zes jaar heeft hij in het ondernemingswereldje gezeten en dat leer je niet meteen af. Zoveel weet ik zelf ook wel uit eigen ondervinding.
F&F zijn betrekkelijk vroeg thuis van de wandeling en willen voor geen geld de laatste aflevering van hun zondagse feuilleton ‘Salamander’ missen. Dus geen restaurant vandaag.
Mieke belt en die is behoorlijk bij drank. Ze had vandaag een familiefeestje voor de verjaardag van Wivine, onze overbuurvrouw, in ‘Den Botaniek’ toch wel een van de betere restaurants in Leuven. Uiteraard kreeg dat aan de overkant van de straat nog een staartje. Daar zal morgen nog wel een extra staartje aan genaaid worden want dan wordt Mieke geïnviteerd door Donna, die vervroegd met pensioen gaat en dan definitief weer naar Italië wilt verhuizen. Hebben we weer een adres bij om naar toe te gaan, vertelt Mieke dan waarbij ze in het midden laat of dat met de camper zal gebeuren.
Ik zoek nog even op hoe het in San Remo is afgelopen en dat is ontgoochelend. Wie gunt Ciolek geen kassieke zege? Dat het merendeel van het peloton vroegtijdig de bus heeft opgezocht is natuurlijk minder prettig.

Zaterdag 16 maart

Twijfelachtige lucht deze ochtend maar wel zo eentje waarvan je verwacht dat het elk ogenblik kan open breken. Het wordt een echte obsessie van Huub… na de ochtendwandeling wilt hij niet meer naar binnen en ligt hij te wachten tot Hans aan de verzorging van de ballenbaan begint. Dan nog vindt hij geen rust tot Hans even bij hem geweest is. Hans wist me trouwens te vertellen dat er weer een landgenoot van hem naar de kliniek in Benidorm is afgevoerd en hier wel nooit meer terug zal komen. Er werd een agressieve hersentumor bij hem vastgesteld, helemaal uitgezaaid en niet meer te behandelen.
Zo’n dingen zijn hier op deze camping statistisch niet te vermijden; ’t is hier tenslotte een soort ouderlingengesticht in open lucht. Met het verlengde weekend, en de komst van enkele Spaanse gezinnen, verlaagt de gemiddelde leeftijd spectaculair.
Daarna had ik met Frank een babbel over verzekeringen en hoe die altijd hun uiterste best doen om je in de kou te laten wanneer je ze nodig hebt, en waarvoor je jaren lang een bijdrage hebt betaald. Van verzekeringen naar constructeurs, en vooral verdelers, van campers is maar een kleine stap want ook daar word je constant ge- en verneukt. Van zodra je een krabbel hebt gezet onder een aankoopcontract mag je de service na verkoop wel helemaal vergeten, tenzij je die peperduur wilt betalen en tijd van wachten hebt.
De derde gesprekspartner van deze voormiddag was mijn maat Eddy. Die had toch een auto gehuurd voor een maand en dus heb ik hem ook al die tijd niet meer te zien gekregen. Immers, met die auto kan hij zich al wat verder verplaatsen om zijn passie te beleven: caches zoeken. Hoe intensiever hij daar mee bezig is, hoe verder hij zich van zijn thuisbasis moet begeven om er weer nieuwe te vinden. Overmorgen, maandag 18 maart, gaat hij in Benidorm naar de opera Nabucco kijken (en luisteren). Hij had me daar ook voor uitgenodigd maar ik vertrouw dat zaakje niet helemaal. Iets te veel nadruk op het showgehalte en te weinig aandacht voor de muziek, vrees ik dan. Zegt Eddy wel dat je daar met een open geest moet op af gaan maar helaas ben ik iets te veel operaliefhebber, en in die materie waarschijnlijk ook al wat té blasé, om me door zo’n massaproductie nog te kunnen laten boeien. Hopelijk beleeft hij (en zijn pa Louis) er heel veel plezier aan. Omdat hij met mensen van de camperplek een afspraak had om met hen naar de dierenkliniek te gaan, moest hij weer ineens verdwijnen. En daarmee was mijn voormiddag weer om en mijn tweede thermos koffie alweer leeg.
Ik heb wel heel de dag kunnen buiten zitten maar het was wel een hele verkleedpartij. Pullover aan, pullover uit, extra fleece aan, fleece weer uit. Onstabiel maar wel best aangenaam van temperatuur. Gisteren waren we Lucas spijtig mislopen op enkele minuten na en omdat het zaterdag is, wisten we niet meteen om hoe laat hij de zaak zou sluiten. Ik had er natuurlijk kunnen langs lopen maar het was precies alsof ik vandaag spreekuur had. Zonder afspraak dan nog wel. Na het ‘boulen’ zijn F&F een pintje komen drinken en hebben we tussendoor nog wat zitten filosoferen. Tja, wat wil je met al die ziek wordende of stervende ouderen om je heen. Dan begin je toch ook al uit te kijken naar het moment dat het jouw beurt zal zijn. En om potentiële erfgenamen zo weinig mogelijk na te laten, en om in de beperkte tijdspanne die ons nog rest zo veel mogelijk te genieten, hebben we er dan nog maar eentje gedronken.
Intussen is de stand van de zon al zodanig opgeschoven dat (voor zover ze wilt schijnen, natuurlijk) mijn tafel tot heel laat nog in de zon staat, zij het dan nog maar met een klein streepje.
Mieke belde met het nieuws dat ze net terug was uit Nederland. Que? Broer Guido en schoonzus Eveline waren komen aanlopen en ze had hen verteld van haar stoelen. Blijkbaar zijn die nog niet officieel besteld (mijn dierbare is niet altijd even duidelijk) en omdat Guido nogal wat dingen koopt bij Pot in Axel, stelde die voor om eens naar daar te rijden. Jawel hoor, daar stonden dezelfde stoelen maar, zelfs met de gunstige aanbieding van vijf + 1 gratis in Gent, kwam het in Axel nog 700 euro goedkoper uit. Dus heeft ze die stoelen daar nu maar (officieel?) besteld. En zo werd deze zaterdag dan toch nog met een batige balans afgesloten.

Vrijdag 15 maart

Van deze dag valt maar weinig meer te vertellen dan dat het de laatste dag voor het weekend is. Een zonnige morgen, een zonnige middag en een zonnige namiddag. En de wind die voor de verandering eens uit het zuidoosten kwam en de golven weer hoog op de keienwal van het strand joeg. Wat ik maar wil zeggen is dat je op een dergelijke dag maar beter kunt kiezen om je toe te spitsen op de belangrijke dingen van het leven, namelijk met je luie reet in de zon gaan te zitten en daar met volle teugen van te genieten.
Nu al enkele dagen gedraagt Huub zich uitermate vreemd. Elke ochtend zit hij aan het raam te kijken en dan plots wilt hij weer naar buiten, aan zijn touw op de mat liggen. Zit hij daar te wachten tot Hans eraan komt om de ballenbanen op te harken. Dan wordt hij wel helemaal nerveus en zit ie met zijn kont te draaien, soms blaffen om de aandacht te trekken, tot Hans even over komt om met hem wat te ravotten. En Hans gaat er nog graag op in ook.
Vanaf mijn strategische hoek moet je wel heel de voormiddag ‘goede morgen’ of ‘good morning’ zeggen want heel deze buurt moet voorbij de tafel waar jij dan lekker zit aan te zonnen. Mijn Engelse buur daarentegen is weer vier à vijf uur bezig geweest om zijn schotelantenne uit te richten. Hij heeft er zelfs de hulp van Ian bij gekregen en soms hoorde ik een opluchtend ‘yes’ uit de camper komen om geen vijf minuten later weer naar een ontgoocheld ‘no, it doesn’t work’ te moeten luisteren. Hij heeft zich nu een digitaal toestelletje aangeschaft dat hartverscheurend begint te piepen als er een signaal in de buurt is. Als je dat pieptoontje langer dan vier uur moet doorstaan, samen met een draaiende betonmolen en een vervelende accordeonist buiten op de dijk, wordt je geduld toch wel akelig op de proef gesteld. En dan beginnen de Nederlanders op de ballenbaan weer te brallen van ‘mooooooiiie bal, Henny’ of te gorgelen van ‘hun liggen’.
Op zo’n momenten ben je heel verheugd dat er zich een toevallige afleiding voordoet, nu in de vorm van een sleepauto met daar een camper op. Het deed me meteen aan mezelf denken, zo rond 13 en 14 december j.l. Die oplegger komt hier de camping opgereden en het was een heel avontuur om die camper er weer vanaf te krijgen zonder die zichzelf te diep in de grond te laten graven. Het Nederlandse koppel met hun heel recente Hymer heeft onderweg pech gehad maar gezien vrijdagnamiddag, wilde geen enkele hersteller er ook maar een poot naar uitsteken. Dubbele pech voor die mensen want dinsdag 19 maart is het Sint-Jozef of San José en dat is hier in Spanje blijkbaar een officiële feestdag – vaderdag of zoiets – en dus krijgt heel Spanje een brugdag volgende maandag. Gevolg: voor woensdag wil geen enkele mecanicien naar die Hymer omkijken. Dus hebben die mensen zich naar hier laten slepen en kunnen ze mee van het goede weer genieten.
Na het petanque met F&F boodschappen gaan doen – gezien het verlengde weekend – en daarna uiteraard bij Matheo gestopt. Fab was haar gsm vergeten en zodoende konden we Lucas niet op de hoogte brengen van onze plannen. Hij had het blijkbaar geroken want hij was eerst aan mijn kar geweest, en daarna bij Matheo komen kijken. Helaas waren wij er toen nog niet; twee minuten later wél. Ja, dat winkelen van ons is een tijdrovende bezigheid.

De kunst van het nietsdoen

Op pakweg 2.000 km van het thuisfront ontvang je wel eens graag een mailtje uit datzelfde thuisfront. Behalve van een zekere B.M. die de redactie van dit blad een beetje in goede banen moet leiden. Die mails luiden trouwens altijd hetzelfde: ‘Volgende deadline Leuven Actueel nu zondag.’ Je wéét dat dit bericht er zit aan te komen maar het is altijd even schrikken van dat woordje ‘deadline’. Je voelt je daardoor altijd een beetje minder met pensioen want je moet weer aan het werk.
Dat ‘werken’ werd er met moeders paplepel ingegoten en voor zover dat niet hielp, trok mijn vaderlief wel even de riem uit zijn broek. In mijn jeugd gold immers het principe nog dat luiheid het oorkussen van de duivel was en dat het brood moest verdiend worden ‘in het zweet des aanschijns’. Je kon maar beter productief zijn dan vervelend of er zwaaide wat. Als vijfjarige al om vijf uur ’s morgens met je ooms mee moeten om kersen te plukken of moeten meehelpen het hooi binnen te halen, was pedagogisch misschien niet helemaal verantwoord maar je kreeg er wel poten van aan je lijf, zoals dat heette.
En dan mocht je gaan studeren. Ik had iets artistiekerigs in gedachten maar die intenties strandden op de vlakke hand van mijn pa en wekenlang gehuil van mij ma. ‘Hebben wij u daarvoor grootgebracht?’. Uiteindelijk moet je dan toch maar vrede nemen met een richting die je opstuwt op de sociale ladder en, tegen beter aanvoelen en weten in, laat je jezelf toch meeslepen in maatschappelijk opgedrongen begrippen als ‘prestatiedwang’ en ‘concurrentiestrijd’. Tot een of andere toevalligheid je anders doet denken. Dan ontdek je plots dat de duivel het niet altijd bij het verkeerde eind heeft en dat het best aangenaam toeven is op zijn oorkussen, genaamd luiheid.
Met je aangeboren artistieke gave leer je ‘verveling’ tot een hogere kunstvorm te kneden. De ouderlijke raadgevingen indachtig dat je iets beter niet kunt doen dan het slecht te doen, probeer ik het ‘nietsdoen’ zo extreem goed mogelijk te doen. Het spreekwoord ‘doe vandaag niet wat je tot morgen kunt uitstellen’ heb ik tot mijn hoogst persoonlijk adagium verheven.
Dat inzicht is natuurlijk niet iets waar je op een bepaalde ochtend mee opstaat. Daar is werk aan, veel werk. En goed je ogen open houden, leren van andere specialisten. In mijn geval was Azië mijn leerschool. Pakweg dertig jaar geleden kwam ik op een van de ruim 17.000 Indonesische eilanden terecht, meer bepaald op Siberut. Dat eiland is (voorlopig nog) één grote vlek oerwoud en daarin wonen zo’n 25.000 Mentawai. Je kunt er niet veel meer doen dan door de jungle lopen – nu ja, strompelen is een beter woord – en als het regent, wat in een regenwoud meestal het geval is, kun je alleen maar op je gat zitten. De Mentawaigroet is ‘ana-i louita’ wat zoveel betekent als ‘nu zitten we weer samen’ en omdat ze nogal gemakkelijk aan hun basisvoedsel sago komen, spenderen ze het meeste van hun tijd aan echt belangrijke dingen zoals samen zitten en ellenlange gesprekken voeren. Dat kunnen ze volhouden van de vroege ochtend tot de late avond. Dan heb je twee mogelijkheden. Ofwel sla je als een opgepokt stresskonijn in paniek en wil je zo snel mogelijk weer naar huis, ofwel begin je eelt op je billen te kweken. Omdat je bijgod niet weet hoe je in je eentje ook maar de weg zou kunnen vinden uit deze groene hel vandaan, worden je opties beperkt tot de tweede mogelijkheid: eelt kweken.
Van zodra je lang genoeg met de Mentawai hebt ‘samen gezeten’, en ze jouw hele voorraad tabak er hebben doorgejaagd, mag je weer de ‘beschaafde’ wereld in. Het kan je gene moer meer schelen of die ferry er nu al nog niet ligt, of de bus naar de stad vandaag of morgen komt, of je op tijd je vliegtuig haalt. Je komt gelouterd weer thuis want je hebt je het basisprincipe van de Indonesische maatschappij eigen gemaakt: jam karet of de tijd is elastisch.
Over de kunst van het nietsdoen moest ik eigenlijk maar eens een handboek schrijven maar dan zit ik natuurlijk wel sterk in tegenstrijd met mezelf. Behalve natuurlijk als B.M. een mailtje stuurt met het gevreesde woord ‘deadline’ in.

Donderdag 14 maart

Fab vertelde me deze ochtend, tijdens de vroege wandeling op de dijk, dat ze gisteren lekker gegeten hadden en nog lekkerder gedronken. Ze zijn met twee Nederlandse koppels erop uit getrokken, richting Moirera en na het etentje zijn ze binnen gestapt bij Myriam (Mumu), de ex van Lucas. Die heeft daar een gezellige bar Jimmy’s. Terwijl Fab met haar herinneringen ophaalde, was de rest van het gezelschap behoorlijk bij slok. Fab had het dan vooral over een bepaalde dame die er aardig mee overweg kon. Aan tafel al een hele fles voor haar rekening genomen en dan maar verder aan de wijn. “Ik was al behoorlijk in de wind,” vertelde Fab, “maar aan haar kon je niets horen of zien terwijl ze toch veel meer dan ik gedronken had.” Laat dit een wijze les zijn voor mijn teerbeminde die na twee glazen al haar typische pruilmondje begint te trekken en na drie glazen zichzelf blijft herhalen. Mieke…?
Voor de rest is dit weer een prachtige dag. Staalblauw en geen wolkje aan de lucht. Alleen die verdomde noordwester die spelbreker is. Zonder haalden we hier gemakkelijk meer dan 20° maar nu kun je nauwelijks buiten zitten. Toch tot zowat 14 u. Dan mildert de wind wat en kan ik bij Rabisto op het terras gaan zitten. Lekker uit de wind.
Mijn Engelse buurman is zwaar op sukkel met zijn tv-ontvangst. Zijn eigen schotelantenne heeft hij al wel tien keer opgezet en weer opgeruimd vanwege geen ontvangst. Nu heeft hij hier vandaag met een van zijn landgenoten zitten klooien aan een nog grotere schotel en ook daarmee lukte het niet. Waarschijnlijk was het iets in zijn ontvanger. Ik heb hem dan het adres van Skyler meegegeven want die geeft hier op de camping ook service. En toen lukte het ineens wel, toch voor heel even. Zelf heb ik het bij een poging gelaten en dus moet ik wel bewondering hebben voor de volharding van deze man.
F&F hebben een prachtige wandeling gehad en we zijn dan toch maar gaan uit eten. We hadden al veel langer zin om eens tot bij La Tentazione (Slow Food) te gaan en ik moet toegeven dat het heel dom is dat we daar zo lang mee gewacht hebben. Ik heb er heerlijk gegeten en vooral dat citroenijs was van het lekkerste dat ik ooit proefde. De koffie en grappa trouwens ook. Minder dan 15 euro. Die zien me nog terug.
Vandaag ook iets afgesproken dat ik vanwege het verrassingseffect pas uit de doeken zal doen nadat Mieke hier gearriveerd is.

Mop van de dag en ik verraad hier niet wie ze verteld heeft: Komt een vrouw van bij haar gynaecoloog en zegt ze tegen haar man: Schatje, de eerstvolgende drie weken geen bedverhalen want mijn vagina moet rusten. Antwoordt de man: En wat zegt je tandarts?

Woensdag 13 maart

Juist ja, zoals gezegd was het deze ochtend van dattum. Boze blikken en dito commentaren, en dat het een schande was. Toeval of niet maar op de iPod stond net een fragment op uit Vivaldi’s Orlando Furioso. Hans begon doodgemoedereerd te harken en toen de dame in kwestie eraan kwam, legde hij haar beleefd uit dat dit geen campingplaats is maar een sportveld. Tja, Hans blijft in alle omstandigheden een perfecte gentleman. Het meisje was van goede wil en wilde meteen verhuizen maar haar Volkswagen vertikte het om te starten. Campingpersoneel erbij gehaald maar zelfs startkabels wilden die motor niet aan de praat krijgen. Uiteindelijk zat er niets anders op dan te duwen, naar een plek die eventueel vlotter bereikbaar is voor een garagist. En dan steekt de Hollandse kleinzieligheid toch weer de kop op als er eentje zegt: ‘Welbesteed, ze had daar maar niet moeten staan.’
Er is een verschil tussen mensen mét verstand en mensen zonder. Of moet ik zeggen met tv of zonder? Gisteren is er in alle nieuwsuitzendingen uitvoerig ingegaan op de slechte weersomstandigheden in België en Frankrijk. Dan heb je wijze mensen die hun verblijf nog enkele dagen verlengen en wachten tot het betert maar je hebt ook pippo’s die vinden dat het slechte weer voor hen wel zal opzij gaan en het er toch op wagen. Ik hoop echt dat ze onderweg niets ervaren dat hen zal spijten.
Mieke belde gisterenavond nog met het nieuws dat het bij ons nog de hele week zal vriezen en dat het onmogelijk is om de straat uit te rijden. Ze zal dus bus+ trein moeten gebruiken om in Antwerpen te komen. Hopelijk raakt ze er heelhuids en raakt ze ook weer in een redelijke tijdspanne thuis.
En nu we het toch over het weer hebben: je kunt maar beter geen rekening houden met de voorspellingen. Deze ochtend een stralend blauwe hemel, volop zon, de aankondiging van een prachtige dag. Tien minuten later zit de lucht helemaal dicht en steekt die verdomde noordwester weer op met zo’n kracht dat stoelen, vuilzakken en windschermen over de camping vliegen. Twee uur later zijn de wolken weer weg, verandert de stormwind in een briesje en zitten er weer mensen buiten. Om dan weer onverwacht en vooral totaal ongevraagd weer uit een andere richting beginnen te blazen.
Fab kwam met een mooi verhaaltje af. Er scheelde wat met hun tv-ontvangst en ze gingen te rade bij Skyler op de 332. De man legde alles heel mooi en duidelijk uit. Met een bedankt en tot ziens draaide Fab zich om en toen kwam de man op de proppen met een hoogst merkwaardige manier om haar eraan te herinneren dat informatie ook geld mag kosten. Hij duwde haar een soort zuigfles onder de neus waar ze wat geld mocht instoppen voor bewezen diensten. Wel grappig.
Een beetje met mijn Nederlandse buurman zitten praten en die had het over het gevaar onderweg. Op de ring rond Barcelona heeft men enkele jaren geleden geprobeerd hem aan de kant te duwen. De man was er nog altijd niet goed van. Nu had hij ook nog vernomen van iemand die het zou kunnen weten dat de weg tussen Pamplona en Valencia een geliefkoosd doelwit is van die weggangsters omdat die weg honderden kilometers doorheen een desolaat landschap leidt en er weinig verkeer op is en dus ook weinig controle. Dat kon op mijn weg hierheen wel ondervinden, ja, maar mijn terugweg zal alleszins toch via Zaragoza moeten gaan.
Met Huub misschien wel de langste wandeling gedaan van sinds we hier zijn, en dat is dan nog maar een half uurtje dat hij het zonder manken kan doen. Sinds zijn pilletje van gisteren gaat het blijkbaar al een stuk beter met hem, alleszins met zijn humeur want voor zijn pootje helpt die pil natuurlijk niet. Als je bij Lucas in één van die inhammen uit de wind kunt zitten, en de zon schijnt op je tronie, is het er best goed uit te houden.Yvonne zag er stevig vermoeid uit. De uitstap naar Madrid was behoorlijk stressy blijkbaar: groothandel in, groothandel uit, van hier naar daar, van hot naar her. Dan weer snel naar huis en daags nadien alles uitpakken, nakijken, prijzen opkleven, in de etalage zetten, en ’s nachts niet kunnen slapen omdat je zit te tobben of je wel de juiste dingen hebt aangekocht en of die wel zullen verkopen. Je zoudt voor minder met blauwe wallen onder de ogen lopen.
Het liep al aardig tegen zes aan voor we weer ‘thuis’ waren.
Mieke heeft een rotdag achter de rug, vertelde ze me. Hoewel heel het spoornet hopeloos in de war ligt, waren zowel haar ochtendtrein als die van de avond behoorlijk goed op tijd. Helaas heeft het weer gesneeuwd en blijft het voor de rest van de week nog vriezen volgens de prognoses. Zitten wij hier dan te klagen omdat het frisjes is vanwege de wind… Morgen moet ze voor een stomme vergadering weer naar Antwerpen. Of ze weer de trein op moet, of het gewoonweg met de auto doet, zal er vanaf hangen hoe de toestand morgen is. Duimen maar.

Dinsdag 12 maart

Van in de vroege morgen (in feite heel de dag lang) gonst het hier van onheilsberichten uit België en Noord-Frankrijk. Tot 20 cm sneeuw en 1.600 km stilstaande files op de weg. Die minder prettige berichten worden op facebook bevestigd, zelfs met illustrerende foto’s toe. Een Nederlander die naar huis wilt, en die afstand in twee dagen wilt afknallen, bedenkt zich en blijft nog wel eventjes staan. Een andere vertrekt dan wel en hoopt dat alles opgelost is tegen de tijd dat hij Lille bereikt.
Deze ochtend zag ik Fab in paniek, met het gekende gebaar de hand voor de mond, overal rond lopen. Ze was haar iPad kwijt terwijl die de Humo aan het inladen was en zij even naar het toilet. Frey had die intussen eventjes gebruikt en niet terug op dezelfde plek gelegd. Valse paniek dus maar het was uiteraard wel even schrikken.
Mieke belde al heel vroeg. Ze moest voor een vergadering naar Antwerpen maar er is geen manier om de Noormannenstraat in of uit te rijden. Spiegelglad. Als dat morgen nog zo is, kan ze ook maar beter thuis blijven. Liefst geen onnodige risico’s nemen.
Hier dreigt de lucht maar we houden het droog tot half vijf. Dan begint het lichtjes te miezeren voor een uurtje of twee.
Deze middag wel langs de veearts gelopen en met één pilletjes (8,20 euro) mag ik nu hopen dat Huub van alle ongemakken verlost zal zijn. In feite moet ik die kerel vier keer per jaar zo’n pilletje geven om zeker te zijn dat hij zonder wormen zit. Daarna langs de CopaRopa gelopen en ook Luc wist niet meer waar wij het gisteren zo lang over gehad hebben. “Op een bepaald ogenblik lagen we met zijn beide bijna op de grond van het lachen,” klonk zijn commentaar, “maar vraag me niet waarover het ging.” Ik herinner me wel dat we op een bepaald ogenblik tamelijk sentimenteel waren toen we het over onze kinderen hadden. Elf jaar geleden rond deze tijd had ik de laatste gesprekken met Vlado en de herinnering daaraan zorgt elk jaar weer voor een paar trieste weken. Dat duurt altijd tot 12 april, de dag dat Ann verongelukte. En hopelijk begint daarna de lente…
Frank is met de bus naar Benidorm gegaan want hij zat door zijn Kem Blue heen. In dezelfde moeite heeft hij er dan voor mij ook maar eentje meegenomen. Nu kan ik weer een tijdje voort.
Deze avond komt hier nog een Duitse alleenstaande dame binnen gereden met een oud Volkswagen busje. Ze zet zich op de petanquebanen, neemt haar paraplu en vertrekt. Als die hier deze nacht blijft staan, vrees ik dat ze morgenvroeg nogal zal schrikken als Hans daar staat om die banen aan te harken. Dus moet ik wel vroeg genoeg opstaan om dat mee te maken.

Maandag 11 maart

Verdomme, ’t is koud vandaag. Slechts 17°! Nu ja, allemaal relatief natuurlijk als je weet dat het bij ons kettingbotsingen regent en dat het verkeer weer helemaal in de knoop zit omdat er wat sneeuw is gevallen. Er staat wel een koude wind en dan wordt hier dan meteen over ‘winter’ gesproken.
Eigenaardig gezicht: deze ochtend reed de ene na de andere camper naar de uitgang maar gelijktijdig liepen hier tientallen mensen rond met een plannetje van de camping in hand, op zoek naar een geschikte plek. Vooral Britten. Een plek die vrij komt, is meteen weer ingenomen. Volgende week zal het wel minder druk zijn vanwege de toeslag voor de Semana Santa maar ja, dan komen de Spanjaarden eraan en die maken iets meer leven dan gepensioneerde Hollanders.
Beetje rare dag vandaag. Ga je toch maar wat buiten zitten omdat de zon schijnt, kan je vijf minuten later weer naar binnen. Er vielen zelfs vier regendruppels uit de lucht…
In de namiddag even langs Rabisto gelopen om te horen hoe het was in Madrid. Yvonne was erg druk want de meegenomen goederen moesten uitgepakt, geprijsd en in de etalage gezet worden. Op zo’n momenten kun je maar beter niet storen.
Even langs de veearts, aan de overkant van de droge rivier, gelopen maar die was nog dicht tot 17 u en dus maar weer naar de camping. Iets na zes kwam Lucas een pintje drinken om nogal snel op wijn over te schakelen. Ik had net een brikje van 3 liter aangebroken en daar schiet niet veel meer van over… Het was al een stevig eind over elven voor Lucas weer met zijn brommertje de berg naar Alfaz kon opspurten. Toen Mieke belde kon ze zeer goed horen dat ik ‘bij drank’ was. Wel vreemd dat ze dat bij mij meteen opmerkt maar nooit bij zichzelf. Ik was nog net in staat om de hond buiten te laten en dan meteen als een blok in slaap te vallen. Tegen dit soort maandagen is geen kruit gewassen…

Zondag 10 maart

’t Is weer een calvinistisch stille zondag. De zon schijnt, niets beweegt, niets klinkt harder dan het getsjilp van de mussen, ik ben zowat de enige ‘hondenuitlater’ op de boulevard. Even geluk gehad ook. Huub heeft namelijk een nieuwe ‘kak-methode’ ontwikkeld. Thuis wilt hij altijd onder struiken kruipen, nu heeft hij het in het hoofd gehaald dat het op keien moet gebeuren maar dan wel op keien die dicht genoeg bij het water liggen. ’t Is moeilijke jongen. Helaas mag je hier met je hond niet het strand op. Er staan daar boetes op tot 1.500 euro. En jawel hoor, toen ik me omdraaide met het poepzakje in m’n hand, keek ik de ogen van twee paar boos kijkende politieogen. Ze hadden de auto al gestopt maar stapten gelukkig niet uit. Allemaal uiterlijke tekenen van de Spaanse hypocrisie rond dieren, vind ik. Spanjaarden zitten met hun honden niets in, dat zijn gewoonweg gebruiksvoorwerpen die getolereerd worden voor zover ze dienstig zijn. Eens die fase voorbij, is een hond tot wegwerpartikel gedegradeerd. De weinige Spanjaarden die hun hond wel enige verzorging geven, laten hun beesten in de zijstraten op de stoep hun hoopje leggen zonder het op te ruimen. Ze zijn daar vies van. Een toerist die met zijn beestje buiten komt, heeft minstens 20 zakjes bij en is altijd op zoek naar vuilbakken. Maar o wee als hij zijn hond ook maar één poot op het strand laat zetten. Nog zo’n mooi verbodsbord dat hier op het strand staat: verboden keien mee te nemen. Ja ja, op de zeg maar 4 km strand tussen Altea en Albir zijn alle keien geteld en twee keer per jaar is dat strand gesloten wegen inventaris…
Aan de overkant zijn F&F weer volop bezig met de voorbereidingen op hun wandeling. Dat is altijd wel een heel gedoe, vind ik. Eten en drinken klaar maken, zowel voor mens als voor hond, naargelang de weersomstandigheden aangepaste kleding , schoenen en kousen uitzoeken… Daar bovenop zul je ze woensdag- of zaterdagavond niet op een uitspatting betrappen. Dan wordt er niet gedronken en lonkt het bed al heel vroeg. Voor zo’n wandeling moet je wel wat over hebben. Voor mij is de Bernia gewoonweg een berg en als je daar absoluut wilt naar boven klefferen, moet je dat voor mij zeker niet laten. Voor hen betekent de Bernia misschien wel honderd verschillende wandelingen, de ene al wat moeilijker dan de andere, met telkens andere uitzichten, telkens andere facetten, andere impressies. Ze kunnen daar dan ook zo begeesterd en intens over vertellen en al zal het mij niet direct aansporen om de bergschoenen aan te trekken, toch kan ik wel een eind mee in hun verhalen. Eigenlijk zijn ze er aan verslaafd, zowel fysisch als mentaal, net zoals fanatieke fietstoeristen of duurlopers die niet meer zonder kunnen of ze voelen zich doodongelukkig. Of zoals ik die ook niet zonder sigaretje verder kan.
Volgende week zal hier de uittocht van Nederlanders gevoelig toenemen, verneem ik langs alle kanten. Ik vermoed dat dit niets van doen heeft met onbedwingbare heimwee naar de klimatologische omstandigheden in hun kikkerlandje dan wel met de aanstaande Semana Santa. Die week vervallen alle ACSI-tarieven of andere kortingen en wordt het tarief voor hoogseizoen aangerekend. In mijn persoonlijk geval betekent dat toch 10 euro/dag of 70 euro extra. Verhuizen kan ik niet want Mieke komt die week naar hier.
Van Mieke gesproken trouwens, ze heeft haar transfer van de luchthaven naar hier weer bij dezelfde maatschappij geboekt maar nu heeft ze € aangeduid als valuta i.p.v. £ vorige keer. Toen betaalde ze iets meer dan 12 pond en nu in euro is het zelfs goedkoper want iets meer dan € 11. Wie kop of staart krijgt aan tariefvorming bij luchtvaart- en aanverwante maatschappijen mag het mij eens komen uitleggen want ik versta er de ballen van.
Wat leuk is aan die zondagen hier, en als de zon schijnt, is dat je dan veel meer contact hebt met andere nationaliteiten als Nederlanders. Britten hebben namelijk snel door dat je een mondje Engels verstaat en begrijpen niet dat jij, stomme klootzak van een Belg, een taal of vier beheerst. Of dat je ook min of meer de landkaart van West-Europa min of meer uit je hoofd kent. Nog minder dat je van hieruit minstens drie verschillende reiswegen om bijvoorbeeld in Nederland te komen. Wat je dan graag uitlegt met de kaart van Frankrijk in de hand, iets dat zij blijkbaar nog nooit gezien hebben.
Bij Frank en Lea terecht gekomen en op een of andere manier toch in Indonesië beland. Blijkt dat ze met Joker zelfs de Nusa Tengara hebben gedaan, een reis die in de brochure staat aangeduid als expeditie maar waarvan mijn Mieke een luxereis wist te maken.
Datzelfde Mieke belde me op vanuit Gent, waar ze op bezoek was bij onze vriendin Chantal, met de mededeling dat ze er nieuwe stoelen heeft gekocht. En of ik op mijn mailadres eens wilde kijken of ze me aanstonden. Ze doet dat bijzonder goed, vind ik dan. Ze wilt nieuwe stoelen, en ze bestelt ze, eens ze haar gading heeft gevonden. Wat in godsnaam heb ik daar dan nog tegen in te brengen? Geen reet!
F&F zijn pas laat gearriveerd. Minstens een half uur verloren gelopen, naar verluidt. Geen zin om mee gaan uit eten te gaan want anders moest Fab de voorlaatste aflevering van een Vlaams feuilleton missen, de naam ontsnapt me altweer. Dus in mijn eentje naar de Sacristan, voor een zitje aan de toog. De kok wist dat ik een kameraad van Lucas was en is daar zelf een ex-schoonbroer van wegens de broer van Jenny, de laatste ex van Lucas. Zo zie maar weer hoe klein de wereld is.