Deze ochtend zat er nog net genoeg water in de leiding om de koffiepot te vullen maar niet meer genoeg om ook de tanden nog te poetsen. Nu ja, water is hier net zoals elektriciteit nogal onderhevig aan de nukken van de Grote Toevalligheid. Op de meest ongewenste ogenblikken en om de meest onverklaarbare redenen is het er plots niet meer. Wel vreemd, natuurlijk, dat de overkant van de straat nog wél water uit het kraantje komt. De oorzaak is dan ook weer snel gevonden: Dave van nummer 12. Die zichzelf tot klusjesman verheven Brit heeft gisterenavond laat nog wat van zijn opeen gestapelde rommel aan elkaar gespijkerd en daarbij (alweer!) een lek in de waterleiding geklopt. Door de bank genomen doet hij dat zo’n keer of twee per seizoen; nu is dat pas de eerste keer van het jaar. Dan sluit hij gewoonweg de hoofdkraan af, zonder ook maar iemand te waarschuwen, en gaat er gewoon luilekker bij zitten voor zover hij niet in zijn auto stapt en wegrijdt. Het is nooit zijn schuld en nog veel minder zijn probleem; het personeel van de camping moet het maar zien op te lossen. Uiteraard is dat nu ook alweer het geval. Het ergste van al is dat die Dave op elke opmerking reageert met een hinnikend stupide lachje. Niet uit kwade wil maar gewoon uit dommigheid. Bij dat personeel valt niet in goede aarde, te meer omdat ze eerst halsbrekende toeren tussen allerlei rommel en hondendrollen moeten uithalen vooraleer ze dat lek in de waterleiding kunnen vinden. Als er dan eentje bij staat te grinniken, heb je eigenlijk wel veel zin om die een muilpeer te verkopen. Spijtig hebben die mannen dat tot op heden altijd weten te bedwingen.
Lupe is heel de namiddag met geen stokken uit het zwembad te slaan en als dat dan toch eens lukt, gaan An en Neel boodschappen doen. Voor het laatste avondmaal – helemaal in het kader van deze paasweek – willen ze mij nog graag wat vlees op de grill zien mikken. En nogal vanzelfsprekend krijgt ook deze avond een tamelijk lang staartje…
camperhuub 