Woe 12/04 Medisch wonder

Ik geef het op. Gezondheidsbulletins zijn aan mij niet langer besteed. Nog maar net schrijf je dat Gerarda waarschijnlijk nog ettelijke dagen in het ziekenhuis moet blijven, en hopsa, daar staat ze alweer voor de deur van Oslo 2. Ofwel heeft men in IMED-ziekenhuis enkele reusachtige stappen vooruit gezet in de medische wetenschap ofwel getuigen die Limburgse madammen van een ongelofelijke flexibiliteit wat gezondheid betreft. Of zou het toch iets van doen hebben met het geweldige bouwjaar 1944. Zo ben je op sterven na dood, en zo loop je er weer springlevend bij. Hoe dan ook, hopelijk gaat het met Gerarda vanaf nu met rasse schreden vooruit en kom er een einde aan die pendeldienst tussen Benisol en IMED.

Met Gilbert en Rita uit Borgloon ga ik eens een kijkje nemen in hun aangekochte caravan aan Europa 36. Misschien zijn ze toch iets té enthousiast in deze transactie gestapt, denk ik dan. Ze hebben er nu al dagen lang in gewerkt en zoals het er nu bij ligt, hebben ze nog weken nodig om de plek leefbaar te maken. Volgens mijn werkritme zou het zelfs maanden aanslepen. De vorige Britse eigenaars hebben er een zootje van gemaakt en een hoop rommel en viezigheid achtergelaten. Telkens je iets wegneemt, bots je wel op een of ander verborgen gebrek. En dan is er nog niet intens naar de elektrische installatie gekeken. Als die er ook maar half zo slecht bij ligt als wat ik gevonden heb in Helsinki 2, kan ik Gilbert alleen maar aanraden om heel de zooi te slopen en alles te vernieuwen. Ze hopen dat de voortent nog een seizoen of wat meegaat. Of die nog lekvrij is, kun je pas bij de volgende regenbui vaststellen. Gilbert wilt wel de vloer betegelen, wat wel een dringende noodzaak is want zoals die er nu bij ligt, lijkt het wel of je doorheen een springkasteel loopt. Hoe dan ook, Gilbert en Rita hoeven niet te vrezen dat ze zich de resterende dagen van hun verblijf hier zullen vervelen.

Er moet hier iets in de lucht hangen dat erg bevorderlijk is voor amoureuze uitspattingen. Kameraad Jos was er alleszins heel sterk door aangestoken en nu heeft Chris het ook te pakken. Een nieuwe vriendin tegen het lijf gelopen en dat heeft een enorme schokgolf gegeven die nu nog nazindert. In die mate zelfs Chris na de zomer met zijn Mieke wilt samen hokken in Espagna 20. Daarmee komt Paris 3 voor volgend seizoen vrij.

Dan is het wachten tot 15.15 u om te zien hoe schepen Carl Devlies aan de pui van mijn lievelingsstadhuis het startschot mag geven van de Brabantse Pijl. Hij slaagt daar zelfs in zonder iemand dodelijk te verwonden. Opvallende toeschouwer tussen het volk: Jasper Stuyven, toch een renner die ik in deze koers veel kansen toebedeel. Later die avond in ‘Extra Time Koers’ op Canvas volgt de verklaring voor zijn niet-deelname: pralines en paaseieren maken.

De live uitzending is nog maar pas begonnen of er klopt iemand aan: Snelle Eddy. Die zijn tijd in Spanje begint ook af te korten. Hij zou 23 april weer naar België vertrekken en het hangt af van het aantal onderweg nog niet ontdekte caches wanneer hij daar aan het festivalseizoen zal kunnen beginnen. Ook op andere vlakken gaat hij een drukke tijd tegemoet waarbij het gevecht tussen gevoel en ratio steevast een rol zal spelen: camper van de hand doen, misschien de Harley verkopen… Liever hij dan ik; op dat laatste na.

Terwijl de koers nog niet binnen is, wilt de familie Klepkens naar Mateo om calamares te eten. Domme uitnodiging natuurlijk. Kom binnen 23 km nog eens terug. Mieke gaat uiteraard wel mee en als die weer thuis komt, kunt je er meteen aan zien dat ze weer iets te gulzig aan de witte wijn heeft gezeten. Om niet te zeggen dat ze hem behoorlijk om heeft. En in die toestand moet ik de gekende symptomen weer ondergaan: elke zin wordt minstens drie keer herhaald waardoor ze bijzonder veel tijd nodig heeft om maar weinig te zeggen. Geen uur later krijg ik een vertrouwd gesnurk te horen en zo heb ik het liever.